Χωρούν δυο εγωισμοί να ταξιδέψουν ;

Χωρούν δυο εγωισμοί να ταξιδέψουν πλάι - πλάι στον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο;

Μου το έφερε εχθές ο ξάδερφός μου. Συνήθως είχε φωτογραφίες έγχρωμες, καλλιτεχνικές από παραλίες και καλντερίμια. «Για την ενίσχυση του Συλλόγου του Χωριού», μου είπε. «Εφέτος νομίζω πως εσένα ειδικά πολύ θα σ’ αρέσει». Δεν ξέρω αν το είπε επειδή ήξερε πόσα αντίστοιχα μυστήρια έχω παρακολουθήσει, ή για το ειδικό φιλολογικό ενδιαφέρον. Δεν τον ρώτησα, απέμεινα απλώς να ξεφυλλίζω τις σελίδες με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τα συνοδευτικά δίστιχα πανομοιότυπα τοποθετημένα πάνω από την γνωστή αρίθμηση.

Έχει εξώφυλλο μια ξύλινη στεφανοθήκη με σταυρό το νέο ημερολόγιο του Συλλόγου και φιλοξενεί ανά μήνα κι από έναν γάμο χωριανών των μέσων του περασμένου αιώνα συνοδευμένο από τραγούδια που ειπώθηκαν ειδικά για κάθε ζευγάρι. Δεν έμεινα στα λαογραφικά στοιχεία, παρότι έχουν ενδιαφέρον, είτε αφορούν προξενιά, προίκα ή τελετουργίες και αντιλήψεις. Αστραπιαία σκέφτηκα πως τώρα η φασαρία κι η αδιαφορία κατά την τέλεση του μυστηρίου είναι μεγαλύτερες. Μόνο ο «τελετάρχης» ιερέας αναμένεται να προσευχηθεί κι ας μην ξέρει τους μνηστευόμενους, μάγος της φυλής αλλόγλωσσος που και αυτός όμως παραγκωνίστηκε από τον φωτογράφο και καμέραμαν. Μα και τότε η αμάθεια δεν βεβαίωνε πως τα πράγματα ήταν καλύτερα. Αφήστε που κανένα μυστήριο δεν έχει ουσιαστικά ισχύ αν δεν το ενεργοποιήσουμε με τη βιοτή μας. Κι αυτό είναι που με καίει κυρίως, το μετά την τελετή, όπου σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν ήταν όντως ανθόσπαρτα, ίσως παλιά μόνο πιο κουκουλωμένα ή συμβιβασμένα.

 Παρατηρώντας τις φωτογραφίες, αναγνώρισα πρόσωπα που αλλαγμένα λόγω προσμείξεων DNA ταυτίζονται με παιδιά ή ρυτιδιασμένα με γέροντες σημερινούς, κάποιους που χήρεψαν πια, άλλους που κακόπεσαν ή καλογερνούν χέρι – χέρι. Οι όλο χαμόγελα φωτογραφίες και τα σχετικά δίστιχα αποτυπώνουν τις ελπίδες που θέριευε κι άλλοτε ο γάμος, όπως κάθε ξεκίνημα. Γνωρίζοντας από αφηγήσεις τρίτων το μετά, η θλίψη πέρασε σύννεφο στο ουρανό του μυαλού μου. Πόση δυστυχία για τους περισσότερους που ξεκινούσαν με τόση χαρά... Μπορεί να μη χώριζαν τότε στην κλειστή κοινωνία μα το μαρτύριο υπήρχε. Κι οι άλλοι πώς τα κατάφεραν; Εγώ τι κάνω αντίστοιχα; 

 

Θύμωσα σκεπτόμενη πώς η τόση δυστυχία δεν βοήθησε στην εξέλιξη του είδους μας, αντίθετα μας άφησε ανέγγιχτους στην καθήλωση στο ανούσιο. Παραινέσεις που επαναλαμβάνονταν σαν ηχώ μέσα στα χρόνια: «Ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι, πρέπει να του μαγειρεύεις καλά και να προσέχεις πολύ το σπίτι». Μα οικιακή βοηθό ή μαγείρισσα θέλει ο άλλος; «Είδες η ξαδερφή σου που πήρε τόσο καλό παιδί; Ξέρω τους γονείς του κι είναι γιατρός…» Δηλαδή δεν είναι άνθρωπος;  

 Πολύ θα ’θελα να ‘χα μάθει κάτι περισσότερο από το να έχω αόριστα  «κορόνα στο κεφάλι μου τον άντρα μου και την πεθερά μου στα ώπα ώπα». Πόσο πιο ωφελημένη θα ‘μουν αν κάποιος μου έλεγε πως χρειάζονται όρια στις σχέσεις και με τους τέσσερεις γονείς, όρια όχι απομάκρυνσης μα αγάπης. Πως η σχέση δεν είναι κατάσταση αλλά διαρκής κατάκτηση, αφού κανείς δεν είναι δεδομένος… Ή μήπως έπρεπε να πάθω για να μάθω;

    Αυτοί εδώ που στολίζουν τον Ιούνη, και σήμερα ευτυχούν. Πώς τα κατάφεραν; Σίγουρα όχι επειδή τους έριξαν ρύζι και ρίζωσαν, ούτε διότι η γυναίκα πάτησε πόδι κόβοντας του κυρίου τον βήχα εφάπαξ… Δεν αρκούσε εκείνος να μην την δει με το νυφικό πριν το γάμο, όχι δεν ήταν το έτερο ήμισυ ο ένας του άλλου, μοναδικοί στον πλανήτη που ευτυχώς συναντήθηκαν. Με όποιον κι αν βρεθούμε αν το παλέψουμε και δη εν Χριστώ, η σχέση κυλά. Όχι μόνο επειδή είμαστε δυο «καλά παιδιά», ούτε γιατί ερωτευτήκαμε παράφορα.

 Φυλλομετρώντας το χθες, αντίκρισα κρυστάλλινο το σήμερα, αφού η αμαρτία και η αρετή είναι κοινή σε όλες τις εποχές. Η κάθε μορφής καταπίεση των γονιών που απ’ το μεταξύ τους πέρασε στον κανακάρη ή τη μοσχαναθρεμμένη θυγατέρα δεν μας εξέλιξε μα ούτε νουθετεί. Κάποιοι, καμένοι ή παρασυρμένοι από το πνεύμα των καιρών, πάντως σίγουρα μη συνειδητοποιημένοι, μηδενίζουν. Δεν ισχύει ούτε πως «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα» ούτε το «ο παντρεμένος ζει κορόιδο στο κλουβί». «Τα χρόνια μας τα λεύτερα στο γάμο εκάνανε φτερά»; Τουναντίον… 

 

Καταρχάς, ο έρωτας μόνος του αυτοκαταστρέφεται αν δεν αλλοιώνεται σταδιακά σε αγάπη, αν οι γωνίες μας δεν λειαίνονται με τη συμβίωση κι ο καθένας μένει πεισματικά στο θέλημά του. Έπειτα, κάθε περίπτωση όπως και καθένας μας είναι διαφορετική. Άρα μαζικές βελτιώσεις και πανάκειες δεν υφίστανται. Καθένας μοναχός του πορεύεται κι όσο ο ίδιος αλλοιώνεται στην πορεία προς το ομολογημένο ή μη Κέντρο, τόσο πλησιάζει τον άλλο συνοδοιπόρο. Τι κρίμα που παλεύουμε μια ζωή μόνο τον άλλον ν’ αλλάξουμε... 

Έπειτα, πόσο επαναπαυόμαστε… Κωφεύουμε στις έμμεσες καμπάνες κινδύνου που κρούει ο άλλος και εθελοτυφλούμε στην ευθύνη μας… Μόνο τ’ αρνητικά του αναγνωρίζουμε συνήθως εμείς οι αυτοδικαιωμένοι… Κι όμως μπορούσαμε, από εμάς εξαρτιόταν…

Αυτό με ανησυχεί, η διαχείριση της ελευθερίας μας... Οι φίλες που μια ωραία πρωία ξύπνησαν κι ο άντρας τους πήγε για τσιγάρα στο περίπτερο ανεπιστρεπτί. Κανείς τους δεν ήταν κακός. Απλώς ο ένας ένιωσε πρώτος το τέλμα. Η ευθύνη συχνά βαραίνει αυτόν που μένει πίσω κι ας προσπαθεί μανιωδώς να την αποποιηθεί εξ ολοκλήρου. Η απογοήτευση δεν χωρά ηθικολογίες ούτε λογική. Μια γυναίκα που πρώτη παραιτήθηκε από μια σχέση περιοριζόμενη στο ρόλο της καθαρίστριας ή της μάνας, ή ένας άντρας γερασμένος πρόωρα από την ασταμάτητη μετακίνηση απ’ τη δουλειά στην αραχτή θέση απέναντι στην τηλεόραση δεν είναι οι ηθικοί αυτουργοί;

 Ελπίδα υπάρχει κι είναι η μετάνοια ως τρόπος ζωής, η αναζήτηση της προσωπικής ευθύνης, η λεβεντιά μπροστά στις δυσκολίες και την ελευθερία μας, η ευχαριστία και παράκληση σ’ Εκείνον που ευλόγησε πρώτα εκείνο το ζευγάρι στην Κανά…

 Ε.Κ.

 

 πηγή

Καταργώντας την Κυριακή ..., καταργώντας την οικογένεια.

Τίποτε δεν γλίτωσε από το τρίπτυχο  "Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια".

Η αγάπη για την πατρίδα έχει εξαφανιστεί από τα  "Ελληνικά" -μόνον κατ' όνομα- σχολεία.  Βιβλία γεμάτα "σκουπίδια" και άφθονη προπαγάνδα από ανθέλληνες καθηγητές παράγουν αντί για Ορθόδοξα Ελληνόπουλα: γενίτσαρους

Το μάθημα των Θρησκευτικών -παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων- γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί σε προαιρετικό και θρησκειολογικό.

Η Οικογένεια πλέον δεν θα μπορεί να τιμάει την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου ως αργία.
Δεν θα μπορεί να εκκλησιάζεται αφού οι γονείς θα πρέπει να εργάζονται. Παιδιά, γονείς και γέροντες, δεν θα έχουν τη δυνατότητα να ανταμώνουν ούτε καν στο μεσημεριανό τραπέζι της Κυριακής.
Έχουν βαλθεί να μετατρέψουν τους Έλληνες σε εργατικά υποχείρια της Νέας Τάξης.
Θα τους αφήσουμε;;


Ακολουθούν 2 αποσπάσματα:

Για την φημολογούμενη κατάργηση της αργίας που προωθείται από την Κυβέρνηση αναφέρθηκε σε πρόσφατο κήρυγμά του, ο Σεβ. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος.

Ο κ. Άνθιμος μεταξύ άλλων ανέφερε:

 "Η Κυριακή καθιερώθηκε ως αργία από τον Μέγα Κωνσταντίνο σε μια σκληρή εποχή, για να μπορούν και οι δούλοι να ξεκουράζονται μία μέρα την εβδομάδα και πως ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα μας ξαναγυρνούσε αιώνες πίσω και θα μας κάνει σκλάβους."

Επίσης προέτρεψε τον κόσμο να εκκλησιάζεται την Κυριακή για να ευλογείται η αρχή της εβδομάδας τους, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να αντέξουμε και να ξεπεράσουμε την κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας.

Διαβάστε τι είπε για την αργία της Κυριακής και ο π.Παϊσιος:

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ;»

Κανονικά πριν από τον Εσπερινό της γιορτής ή της Κυριακής σταματάει κάθε εργασία.
 
Καλύτερα είναι να δουλέψει κανείς περισσότερο την προπαραμονή, όταν αυτό μπορεί να ρυθμισθεί, και να μη δουλέψει μετά τον Εσπερινό της παραμονής. Άλλο είναι να κάνει κανείς σε μια γιορτή ή την Κυριακή ένα ελαφρό πράγμα το απόγευμα, όταν είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά και αυτό πάλι με τρόπο.

Παλιά και οι χωρικοί που ήταν έξω στα χωράφια, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού, έκαναν τον σταυρό τους και
σταματούσαν την δουλειά. Το ίδιο και οι γυναίκες που κάθονταν στην γειτονιά. Σηκώνονταν, έκαναν τον σταυρό τους και άφηναν το πλέξιμο ή ό,τι άλλο έκαναν. Και ο Θεός τους ευλογούσε. Είχαν την υγεία τους και χαίρονταν... Τώρα κατήργησαν τις γιορτές, απομακρύνθηκαν από τον Θεό και την Εκκλησία και τελικά όσα βγάζουν από την δουλειά τους τα δίνουν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία... Μια φορά ήρθε ένας πατέρας στο Καλύβι και μου λέει: «Το παιδί μου αρρωσταίνει συχνά και οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν τι έχει». «Να σταματήσεις να δουλεύεις Κυριακή και όλα θ’ αλλάξουν», του είπα. Πράγματι σταμάτησε, και το παιδάκι του έγινε καλά. Πάντα λέω στους λαϊκούς να σταματήσουν να δουλεύουν Κυριακές και γιορτές, για να μην τους βρουν στην ζωή τους συμφορές. Όλοι μπορούν να ρυθμίσουν την δουλειά τους. Όλη η βάση είναι η πνευματική ευαισθησία. Αν υπάρχει ευαισθησία, βρίσκονται λύσεις για όλα. Και αν λίγο ζημιωθούν από μια λύση, θα πάρουν ευλογία διπλή. Πολλοί όμως δεν το καταλαβαίνουν. Ούτε στην Θεία Λειτουργία πηγαίνουν. Η Θεία Λειτουργία αγιάζει. Αν δεν πάει ο Χριστιανός την Κυριακή στην Εκκλησία, πως θα αγιασθή; Δυστυχώς όμως πάνε σιγά-σιγά οι άνθρωποι να μην αφήσουν ούτε γιορτές ούτε τίποτε. Βλέπεις, ακόμη και τα ονόματα τα αλλάζουν, για να μη θυμούνται τους Αγίους τους. Το Βασιλική το κάνουν Βίκυ· το Ζωή, Ζωζώ, και έτσι λέει δυο φορές... «ζώο»! Έβαλαν την γιορτή της Μάνας, του Μάη, του Απρίλη... Σε λίγο θα πουν: «Σήμερα είναι η γιορτή της αγκινάρας, την άλλη του κυπαρισσιού, την άλλη τα γενέθλια αυτού που βρήκε την ατομική βόμβα ή το ποδόσφαιρο». Δεν αφήνει όμως ο Θεός...

Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Κυριακή πρωί. Ώρα Θείας Λειτουργίας. Όμως στην νεοελληνική μας κοινωνία των... προχωρημένων αντιλήψεων η ζωή διοργανώνεται αγνοώντας χαρακτηριστικά, τι σημαίνει κάλεσμα της καμπάνας και σύναξη στην θεία λειτουργία.

- Φροντιστήρια κανονίζουν μαθήματα την iδια ώρα με την λειτουργία.
- Εκδρομεiς και ταξιδιώτες κανονίζουν ταξίδια Κυριακή πρωί-πρωί.
- Εργαζόμενοι ρυθμίζουν τις δουλειές τους ή τον ύπνο τους την ίδια ώρα, που στους ναούς γίνεται η λειτουργία.

Πόσο θλιβερή άγνοια έχουν! Τι χάνουν! Τι στερούνται προτιμώντας κάτι άλλο, ούτε καν το σκέπτονται! Ω αν καταλάβαιναν, σε τι προσφορά πλούτου χάριτος στρέφουν την πλάτη τους! Ω αν ήξεραν, τι «δικαιώματα» δίνουν στο διάβολο και πόσο πιο ευάλωτοι γίνονται στις παγίδες του, μένοντας γυμνοί από την «χάρη» της θείας λειτουργίας! Ω αν εiχαν επίγνωση, πόσο τραγικά λάθος αξιολογήσεις κάνουν, αδικώντας έτσι τον εαυτό τους!...

Κάποτε, ένας ψαράς επήγε σε έναν ευλαβέστατο και άγιο μοναχό στο Άγιο Όρος Κυριακή βράδυ φρέσκα ψάρια για την εορτή πού θα είχε την άλλη ήμέρα, την Δευτέρα. Ο Γέροντας παραξενεύτηκε, και τον ερώτησε:
-Ποτέ τα έπιασες; Εκείνος απάντησε:
-Σήμερα το πρωί. Εiναι φρέσκα-φρέσκα! Τότε ο άγιος έκεiνος τού λέει:
-Παιδί μου, δεν μπορώ να τα αγοράσω. Εiναι αφορισμένα. Γιατί τα έπιασες την Κυριακή.
Ο ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ο Γέροντας:
Θέλεις να βεβαιωθείς γι' αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο μου. Και θα το ιδεiς. Δεν θα το φάει. Και πράγματι. Ο γάτος δεν το έφαγε. Βέβαια αυτό δεν ήταν φυσικό.
Οι γάτες «τρελαίνονται» για ψάρια. Καί δεν γνωρίζουν, σαν ζώα, καταστάσεις χάριτος. Ο γάτος εκείνος δεν έφαγε το ψάρι, κατά ειδική υπερφυσική ενέργεια τoυ Θεού. Όχι για την ψυχή του. Αλλά για την ψυχή τού ψαρά.
Πού από άγνοια δεν σεβόταν την αργία τής Κυριακής. Αυτό, φυσικά, συγκλόνισε τον ψαρά, και στο εξής σεβόταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.
Εμείς τις σεβόμαστε; 

πηγή

Κι όμως υπάρχει ακόμα ένα παιδί...

Από Ανθίβολο Χιονιαδιτών αγιογράφων

ΠΑΙΔΙΟΝ 

Ὑπάρχει ἀκόμα ἕνα παιδὶ 

Τὸ φέρνει κάθε τόσο ὁ καιρός. 

Μέσα στὰ σπάργανα 

Ζητάει ἀπὸ τὸ χνῶτο σου τὸ χῶμα. 

Ἄνοιξαν πάλι οἱ οὐρανοὶ 

Κι οἱ Ἄγγελοι κατέβηκαν ξανὰ 

Καὶ μὲ τὰ δόξα σοι 

Φωτίζουνε τὴ νύχτα τοῦ αἰώνα. 

Στὴ φάτνη ξενυχτοῦν Πακιστανοὶ 

Καὶ φτιάχνονται οἱ κάποτε βοσκοὶ 

Τσιγάρα τρίφυλλα 

Φαντάζουνε θυμιάματα ἑόρτια. 

Οἱ Μάγοι ξεδιπλώνουν τὰ χαρτιά. 

Μὰ κρύβονται τ’ἀστέρια ἀπ’τὴ γῆ 

Σιωπὴ ἀντίπερα 

Μιὰ μούφα μουσικὴ μᾶς ξενερώνει. 

Κι ὅμως ὑπάρχει ἀκόμα ἕνα παιδί. 

Τὸ κρύβει ἕνας χρόνος μυστικὸς 

Μέσα στὸ χῶμα του 

Σαλεύει ἕνας ἀπίστευτος Θεός. 

Ἄγγελος Καλογερόπουλος

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

                                  

                                                                                     Του Βασίλη Χαραλάμπους

                                         

Εκείνο το μικρό παιδί με τ’ αθώα μάτια και την ουλή στο πρόσωπο θυμάται ακόμα τα ερευνητικά μάτια των επιβατών στο λεωφορείο. Ίσως να το καταλάβαινε κιόλας γι’ αυτό κάποτε τους κοιτούσε κι αυτό λυπημένα. Ζωηρό παιδί ο Βασιλάκης με το χαμογέλιο στο πρόσωπό του που ήξερε λες να κρύβει το δικό του τον πόνο.

Η μάνα του είναι μέρες άρρωστη τώρα. Το κρεββατάκι του καθημερινά το βρέχει με δάκρυα. Περίεργο όμως, το χαμογέλιο στο πρόσωπό του ζωγραφεί την άλλη ομορφάδα της άδολης καρδιάς του. Ο Νίκος ένα γειτονόπουλο του τον ρώτησε μια μέρα σαν βρέθηκαν στο αλώνι της γειτονιάς.

-Βασιλάκη, δεν μου λες γιατί σε βλέπω πάντα γελαστό; Δεν είναι αλήθεια ότι η μάνα σου είναι άρρωστη;

Αθώα κούνησε μ’ απορία τους ώμους του κι αμήχανα έτρεξε κατ’ αντίκρυ στην παρέα.

Ίσως κι αυτός να μην ήξερε καλά καλά ότι χαμογελούσε. Σε λίγο θα φύγει πάλι πικραμένος γιατί στο παιχνίδι απάνω κάποιος θα του πετάξει εκείνο το “σημαδεμένε”.

Εκείνο το σημάδι έχει να κρύψει μια ολάκερη ιστορία. Ίσαμε που γλύτωσε από την κατρακύλα στο βουνό. Πήγε να μαζέψει σπαράγγια στο βουνό με τον μεγάλο αδελφό του και πλάϊ σ’ ένα θάμνο οι πέτρες κύλησαν.

Καλόκαρδος ο Βασιλάκης υπομονετικός, έχει και τη γιαγιά του την Ιφιγένεια που τον δασκαλεύει κάθε τόσο.

-Βασιλάκη μου εσένα ο Χριστός μας θα σ’ αγαπάει πιο πολύ.

-Ναι γιαγιά; ρωτούσε με τη λεπτή παιδιάστικη φωνούλα του, και έδειχνε με καμάρι το μικρό αγιοταφίτικο σταυρό που του έφερε η γιαγιά του

Μετά σώπαινε. Σώπαινε παράξενα κάθε φορά που του έλεγε αυτό το πράγμα η γιαγιά του κι ύστερα τρίβοντας τα χέρια από χαρά έτρεχε χαρούμενος στο παιχνίδι.

Νάτος τώρα καθισμένος, ύστερα από εβδομήντα τόσα χρόνια, ο παπά-Βασίλης στον αυλόγυρο της εκκλησίας του χωριού με το μεγάλο αγιορείτικο κομπόσχοινο  στο ροζιασμένο του χέρι. Τα παιδιά πιο πέρα παραβγαίνουν στο τρέξιμο. Τα εγγονάκια του ανακατεμένα στην παρέα κι αυτά.

Κι όμως διαφορά δεν έχει για τον παπα-Βασίλη για τούτα δω τα σκολιαρούδια. Όλα του χωριού τα παιδιά σαν δικά του εγγονάκια είναι. Κι ο παπά Βασίλης, το ίδιο παιδιάστικο χαμογέλιο,το ίδιο άκακο βλέμμα, λες κι αυτά τα ζωηρά σκολιαρούδια θ’ αρχινίσουν όπου νάναι εκείνο το "σημαδεμένε".  Η καμπάνα σε λίγο θα σημάνει τον εσπερινό. Αύριο Χριστούγεννα κι η ίδια χαρά τούτης της μεγαλογιορτής όπως τότε. Όπου νάναι θα 'ρθούν τα πρώτα γεροντάκια, μόνο που δεν θάναι κι η γιαγιά, να της δείξει τανάπαλιν με καμάρι το μικρό αγιοταφίτικο σταυρό.

Η καλή αρχή της οικογενειακής ζωής

(Γέροντα Παΐσιου)

Γέροντα, κάποιος νέος που έχει αποφασίσει την έγγαμη ζωή με ρώτησε πώς θα ξεκινήση σωστά γι’ αυτήν.

- Κατ’ αρχάς να κοιτάξη να βρή μια καλή κοπέλα που να τον άναπαύη, γιατί καθένας αναπαύεται διαφορετικά και με άλλον άνθρωπο. Να μην κοιτάξη να είναι πλούσια και ομορφη, αλλά προπάντων απλή και ταπεινή. Πρέπει να δώση δηλαδή περισσότερη προσοχή στην εσωτερική ομορφιά και οχι στην εξωτερική. Οταν η κοπέλα είναι θετικός άνθρωπος και προικισμένη με ανδρισμό, χωρίς να έχη περισσότερο άπό ό,τι χρειάζεται γυναικείο χαρακτήρα, αυτό πολύ βοηθάει στο να βρίσκη ο άνδρας αμέσως κατανόηση και να μην πονοκεφαλιάζη. Αν έχη και φόβο Θεού, έχη ταπείνωση, τότε μπορούν να πιασθούν χέρι-χέρι και να περάσουν το κακό ρεύμα του κόσμου.

Αν ό νέος σκέφτεται κάποια κοπέλα σοβαρά για σύζυγο, νομίζω, καλύτερα είναι πρώτα να το κάνη γνωστό με κάποιο συγγενικό του πρόσωπο στους γονείς της και κατόπιν να το συζήτηση και ό ίδιος μαζί τους και με την κοπέλα. Στην συνέχεια, αν δώσουν λόγο και κάνουν αρραβώνες – καλό είναι ο αρραβώνας να μη διαρκή πολύ -, να προσπαθήση, στο διάστημα πού θα μεσολάβηση μέχρι τον γάμο, να βλέπη την κοπέλα σαν αδελφή του και να την σέβεται. Αν αγωνισθούν και οι δύο φιλότιμα να διατηρήσουν την παρθενία τους, τότε στο Μυστήριο του γάμου, δταν τους στεφάνωση ό ιερέας, θα λάβουν πλούσια την Χάρη τοϋ Θεού. Γιατί, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τα στέφανα είναι σύμβολα της νίκης κατά της ήδονής’.

Στην συνέχεια, όσο μπορούν να καλλιεργήσουν την αρετή της αγάπης, για να μένουν ενωμένοι πάντοτε οι δύο και να μένη μαζί τους και ο Τρίτος, ό Γλυκύτατος Χριστός μας. Φυσικά στην άρχή, ώσπου να τακτοποιηθούν και να γνωρισθούν καλά, μπορεί να έχουν κάποιες δυσκολίες. Έτσι συμβαίνει σε κάθε άρχή. Νά, προχθές είδα ενα πουλάκι. Μόλις είχε βγή να βρή την τροφή του και πετούσε ίσα με μια σπιθαμή πάνω άπό το έδαφος. Δεν ήξερε το καημένο να πιάνη εύκολα τα ζωύφια και έκανε μια ώρα για να πιάση κανένα έντομο να φάη. Καθώς το κοίταζα, συλλογιζόμουν πώς κάθε άρχή είναι δύσκολη. Ό φοιτητής, όταν πάρη το πτυχίο του και αρχίση να εργάζεται, στην αρχή δυσκολεύεται. Ο δόκιμος στο μοναστήρι στην άρχή έχει και αυτός δυσκολίες. Ο νέος, όταν παντρευτεί, πάλι στην αρχή συναντά δυσκολίες.

- Πειράζει, Γέροντα, αν η κοπέλα είναι μεγαλύτερη από τον άνδρα;

- Δεν υπάρχει κανόνας της Εκκλησίας πού να λέη πώς, αν μια κοπέλα είναι δύο-τρία η και πέντε χρόνια μεγαλύτερη από τον νέο, δεν κάνει να παντρευτούν.

1. «Στέφανοι ταις κεφαλαίς (τών νυμφίων) επιτίθενται, σύμβολον της νίκης, δτι αήττητοι γενόμενοι, ούτω προσέρχονται τη ευνή ότι μή κατηγωνίσθησαν υπό της ηδονής». (Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την προς Τιμόθεον Έπιστολήν πρώτην, ΌμιλίαΘ’, PG 62, 546).

Πηγή: Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτη Λόγοι Δ’, Οικογενειακή ζωή, Έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ο άγιος Ελευθέριος, ο γενναίος επίσκοπος, και η μητέρα του, αγία Ανθία

Επίσκοπος Ιλλυρικού (Αλβανίας), με έδρα την Αυλώνα

Γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τον 2ο αι. από πλούσιους γονείς. Ο πατέρας του ήταν ύπατος της Ρώμης. Η μητέρα του Ανθία ("της Ευανθίας γόνος", σύμφωνα με ένα τροπάριο -στιχηρό- του Εσπερινού) έγινε χριστιανή ακούοντας το κήρυγμα από μαθητές του αποστόλου Παύλου. Αυτή ανέλαβε και το βάρος της ανατροφής του μικρού Ελευθέριου μετά το θάνατο του πατέρα που συνέβη λίγο καιρό μετά τη γέννηση του. 

Η Ανθία του έδωσε χριστιανική ανατροφή και τον συνέδεσε με τον επίσκοπο της Ρώμης Ανίκητο (155-166). Ο επίσκοπος, βλέποντας την θερμουργό πίστη και την ενάρετη ζωή του εφήβου Ελευθέριου, τον χειροτόνησε διάκονο στα 15 του χρόνια. Στη ηλικία των 17 ετών χειροτόνησε σε πρεσβύτερο τον αφοσιωμένο στην αποστολή του Ελευθέριο και στην ηλικία των 20 ετών του ανέθεσε τον επισκοπικό θρόνο της περιοχής του Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας, με έδρα την Αυλώνα.

Μα χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στο ερώτημα δίνει απάντηση ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης… Γράφει σε υποσημείωση του Συναξαριστού του. « Ας μη θαυμάζει κανείς ότι αυτός ο άγιος χειροτονήθηκε σε ηλικία αντίθετη με τους ιερούς κανόνες της 6ης Οικ. Συνόδου και της τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίοι ορίζουν ότι ο διάκονος χειροτονείται στη ηλικία των 25 χρόνων, ο πρεσβύτερος στα 30 και ο επίσκοπος πάνω από 30. Αυτό έγινε γιατί ο άγιος Ελευθέριος έζησε πριν ακόμη γίνουν οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι έγιναν αργότερα».

Η χειροτονία του αγίου Ελευθερίου, όπως γράφει κάποιος βιογράφος του, έγινε « κατ’ οικονομίαν» Θεού, λόγω των μεγάλων αρετών και της σοφίας του με την οποία προσείλκυε στον Χριστό τους ειδωλολάτρες. Η γλυκύτητα του λόγου του, που επιβεβαιωνόταν με τα πολλά θαύματα του, έκανε αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη να ασπαστούν την χριστιανική αλήθεια.

Ο εχθρός όμως της σωτηρίας μας διάβολος άρχισε τον πόλεμο εναντίον του. Τότε ο διώκτης αυτοκράτορας Αδριανός έμαθε τη δράση του αγίου στην Ιλλυρία και έστειλε ένα στρατηγό του, τον Φήλικα, να τον συλλάβει. Αυτός ξεκίνησε με άγριες διαθέσεις. Έφτασε στην Αυλώνα, περικύκλωσε το ναό που βρισκόταν ο άγιος και μπήκε με απόφαση να τον σύρει έξω με τη βία. Γοητεύτηκε όμως από τη διδασκαλία του αγίου. Το άγριο βλέμμα του ημέρεψε. Ο λύκος έγινε πρόβατο. Ο διώκτης έγινε μαθητής. Πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε. Ο στρατηγός Φήλικας ξεχνά την εντολή του αυτοκράτορα. Ο άγιος όμως Ελευθέριος αφού τον προετοίμασε τον διέταξε να εκτελέσει τη διαταγή του αυτοκράτορα για να μή «ζημιωθεί του μαρτυρίου τον στέφανον».

Μετά από λίγες μέρες έφτασαν στη Ρώμη και ο άγιος παρουσιάστηκε στον αυτοκράτορα. Κατά τη συνήθειά του ο διώκτης στη αρχή κολάκευσε τον άγιο, του υποσχέθηκε πλούτο, δόξα και τιμές και μετά τον απείλησε με τα φοβερά μαρτύρια που θα ακολουθούσαν αν δεν θυσίαζε στος Θεούς. Όπως ήταν φυσικό ο άγιος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη και παρουσίασε την ανοησία της ειδωλολατρικής θρησκείας.

Ο Αδριανός τον υπέβαλε στα παρακάτω βασανιστήρια.

α. Τον έβαλε σε πυρακτωμένο κρεβάτι για να ψηθεί. Ο Θεός όμως έστειλε δροσία στον γενναίο ομολογητή και ανακούφισε τους πόνους του. Όταν διέταξε ο αυτοκράτορας να πάρουν τον άγιο από το κρεβάτι, νομίζοντας τον νεκρό, ο ίδιος σηκώθηκε και έψαλλε το « Υψώσω σε, ο Θεός μου, ο βασιλεύς μου και ευλογήσω το όνομα σου…». Ανέφερε δε στον τύραννο ότι η σωτηρία του έγινε από τον μόνο αληθινό Θεό και όχι από τους δικούς του ψεύτικους Θεούς.

Η Παναγία ως Αγία Σκέπη και οι άγιοι Αντώνιος, Δημήτριος, αρχάγγελος Μιχαήλ, Ελευθέριος και Ακυλίνα (από εδώ)

β. Τον τοποθέτησε σε ειδικό μεγάλο τηγάνι που είχαν για τον βασανισμό των χριστιανών. Αφού έκαψε το λάδι έβαλαν τον άγιο μέσα σ’ αυτό. Πάλι όμως θαυματούργησε ο Θεός. Έσβησε τη φωτιά και κρύωσε το λάδι δροσίζοντας με τη θεία Χάρη του τον άγιο.

γ. Μεγάλος λέβητας (καζάνι) με λίπος, κερί και πίσσα. Αφού με δυνατή φωτιά κόχλαζαν τα υλικά έριξαν μέσα τον μάρτυρα του Χριστού, ο οποίος έμεινε εντελώς ανέπαφος ελέγχοντας τον αυτοκράτορα ότι είναι σάν τους λύκους της Αραβίας που καταδιώκουν τα ήμερα πρόβατα του Χριστού.

Τότε πλησίασε τον αυτοκράτορα ο έπαρχος της Ρώμης Κορέμων, άνθρωπος σκληρόκαρδος, πολυμήχανος και ευφάνταστος στο να βρίσκει βασανιστήρια και του είπε ότι θα πείσει τον Ελευθέριο να αρνηθεί την πίστη του. Κατασκεύασε μια κάμινο με μυτερά σουβλιά για να ρίξει μέσα τον προσευχόμενο αθλητή του Χριστού που παρακαλούσε να αξιώσει τους διώκτες του να αφήσουν το ψέμα της ειδωλολατρίας και να γνωρίσουν την αλήθεια. Και ο Θεός άκουσε τη δέησή του. Συνέβη και πάλι το θαύμα του Χριστού όπως προηγουμένως στον Φίληκα.

Ο Κορέμων φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Πλησίασε τον αυτοκράτορα και του είπε: Τί κακό έκανε ο Ελευθέριος και τον καταδίκασες σε τόσο σκληρό θάνατο; Ο αυτοκράτορας έμεινε έκπληκτος και οργισμένος διέταξε να βάλουν μέσα στο καμίνι με τα καρφιά τον Κορέμωνα, ο οποίος φώναξε στον άγιο να τον βοηθήσει με την προσευχή του. Ο Κορέμων μπήκε και βγήκε μέσα στον κλίβανο χωρίς να πάθει τίποτε. Ο αυτοκράτορας βλέποντας την ήττα των θεών του διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό του. Έτσι με λίγο κόπο και σε μια στιγμή ο έπαρχος της Ρώμης κέρδισε την αιώνια ζωή με το βάπτισμα του μαρτυρίου.

Μετά μπήκε στον πυρακτωμένο κλίβανο ο ιερομάρτυρας Ελευθέριος. Πάλι η χάρη και η δύναμη του Θεού θαυματούργησε. Η φωτιά έσβησε και τα σουβλερά καρφιά λύγισαν ώστε να μη βλάψουν το σώμα του. Ο λαός που παρακολουθούσε φώναζε δυνατά: «μέγας ο Θεός των χριστιανών» ο αυτοκράτορας όμως έμεινε ψυχικά τυφλός.

δ. Ο άγιος στη φυλακή. Ο αυτοκράτορας διέταξε να φυλακιστεί ο άγιος στις σκοτεινές φυλακές της Ρώμης για να πεθάνει από την πείνα. Εκεί ο Θεός έστελλε τροφή στο άγιο με ένα περιστέρι.

ε. Δεμένος σε ατίθασσα άλογα. Αφού δεν πέθανε στη φυλακή από πείνα, όπως περίμενε ο αυτοκράτορας, έδωσε εντολή να τον δέσουν σε δυό ατίθασσα άλογα και να τα κεντρίσουν να τρέχουν δυνατά ώστε να κατακοπούν οι σάρκες του αγίου και να πεθάνει. Άγγελος Κυρίου ημέρεψε τα άλογα, έλυσε τον άγιο από τα δεσμά και τον οδήγησε σε ένα βουνό στο οποίο έμεινε προσευχόμενος. Κάθε φορά που ο άγιος έψαλλε δοξολογώντας και υμνώντας τον Κύριο μαζεύονταν τα αγρίμια του δάσους και έμενα ακίνητα και σιωπηλά σκύβοντας το κεφάλι τους δείχνοντας το σεβασμό τους.

Η σωτηρία του παιδιού του ζωγράφου Κων. Κονταρίνη από τον άγ. Ελευθέριο και τον ευαγγελιστή Λουκά, γύρω στο 1700 

Στ. Το μαρτυρικό τέλος του. Μερικοί κυνηγοί που είδαν τον άγιο στο βουνό το ανέφεραν στον αυτοκράτορα που έστειλε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να τον συλλάβει. Τα άγρια θηρία όρμησαν εναντίον των στρατιωτών. Ό άγιος τα διέταξε να ηρεμήσουν και να γυρίσουν στις φωλιές τους. Ακολούθησε τους στρατιώτες διδάσκοντάς τους να αρνηθούν την πλάνη τους. Μερικοί πίστεψαν.

Όταν έφτασαν στη Ρώμη ο αυτοκράτορας είχε αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του μάρτυρα. Ήθελε όμως να δώσει και θέαμα στους Ρωμαίους. «Άρτος και θεάματα» ήταν η προσφιλής τακτική της τότε εποχής. Το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα; Στη αρένα της τηλεόρασης βλέπουμε να ρίχνονται στα σαρκοβόρα θηρία που βρυχόνται με μανία και διψούν για ανθρώπινο αίμα και να καταδικάζονται με κατασκευασμένα στοιχεία αθώοι άνθρωποι γιατί πρέπει να προσφερθεί «θέαμα». Τον «άρτον», τις παχυλές δηλ. αμοιβές, τις απολαμβάνει όχι ο λαός, αλλά οι διάφοροι «δαιμόνιοι» (κατάλληλη λέξη! Κατεχόμενοι απο δαιμονικό πνεύμα) δημοσιογράφοι, οι οποίοι φυσικά εκφράζουν τη φωνή και τα συμφέροντα του κυρίου τους.

Οδήγησαν τον άγιο Ελευθέριο μέσα στήν αρένα (στάδιο) και άφησαν στην αρχή μια πεινασμένη και άγρια λέαινα και μετά ένα λιοντάρι να τον κατασπαράξουν. Τα θηρία πλησίασαν σαν ήμερα ζώα τον άγιο και του φιλούσαν τα πόδια δείχνοντας την αγάπη και την συμπάθεια τους ( έφραξας στόματα λεόντων, εις ημερότητα αυτών μεταποιήσας την αγριότητα). Βλέποντας ο αυτοκράτορας τη συμπεριφορά των λιονταριών και ακούοντας την ιαχή του πλήθους «μέγας ο Θεός των χριστιανών» διέταξε τον αποκεφαλισμό του ομολογητή της πίστεως μέσα στην αρένα.
Με την αποκοπή της κεφαλής έβαψε ο άγιος την αρχιερατική του στολή με το αίμα του μαρτυρίου. «Της ιεραρχίας την στολήν εφοίνιξας (έκανες κόκκινη) ταις ροαίς των αιμάτων σου» όπως ψάλλουμε στο δοξαστικό του Εσπερινού. Ο σοφός Ελευθέριος κοσμημένος με το ιερατικό ένδυμα (ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος) που έσταζε από το ποτάμι των αιμάτων του ( και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος) έτρεξε ευτυχισμένος στον Δεσπότη Χριστό (τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες). Ο Ελευθέριος ως αδούλωτος στο νου, ενώ έβλεπε τα σπαθιά δεν υποδουλωνόταν στην πλάνη (Ελευθέριος, ως αδουλόνους φύσει, σπάθας θεωρών, ουκ εδουλούτο πλάνη) όπως λέει το δίστιχο του συναξαρίου.

Τη σκηνή του μαρτυρίου παρακολουθούσε η μητέρα του Ανθία. Έτρεξε τότε και αγκάλιασε το άψυχο σώμα του μάρτυρα και το καταφιλούσε, «ησπάζετο το γλυκύ τέκνον, η καλώς γεννησαμένη και θρεψαμένη». Εκείνη τη στιγμή οι άσπλαχνοι δήμιοι την αποκεφάλισαν και έτσι την οδήγησαν « εις ουρανίους θαλάμους» μαζί με τον υιό της.

Στη Ελλάδα ο άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους. Η αντίληψη αυτή αναφέρεται και σ’ ένα προσόμοιο στιχηρό της εορτής. « Των επιτόκων γυναίων, Πάτερ, κηδόμενος, ελευθερίαν δίδως, τω ναώ σου φοιτώσαις…» Δηλ. φροντίζεις, Πάτερ, τις έγκυες γυναίκες που καταφεύγουν στο ναό σου δίνοντας του ελευθερία…

Σήμερα μαζί με τον άγιο Ελευθέριο γιορτάζουν και η μητέρα του Ανθία, ο άγιος Κορέμων αλλά και οι δύο δήμιοι που τον αποκεφάλισαν και αποκεφαλίστηκαν γιατί πίστεψαν στον Χριστό.

Ταις των σων αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

πηγή

ΦΕΤΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΝΑ ΜΗΝ ΞΟΔΕΨΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΣΟ ΕΥΡΩ ΣΤΗΝ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ!

Χριστούγεννα!!!
 
Μια γιορτή αφιερωμένη στην γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού μας.

Κατά τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων  ό κόσμος είναι χαρούμενος, όλοι τουλάχιστον μέχρι πέρσι έπαιρναν  κάποιον έξτρα μισθό, (δυστυχώς αβέβαιο για φέτος), και όλοι ξεχύνονται στους δρόμους και τα μαγαζιά που και αυτά με τον ιδιαίτερο, έντονο και πολύχρωμο στολισμό τους δελεάζουν τον κόσμο να αγοράσει τα διάφορα στολίδια, δώρα, δέντρα, και άλλα πολλά.
Ή παράδοση μας, έχει το  πανάρχαιο έθιμο της ναυτικής πατρίδας μας μαζί με τα κάλαντα, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τα γλυκίσματα, τα δώρα και την λειτουργία στην εκκλησία, είναι το στολισμένο καραβάκι που σηματοδοτεί κι αυτό τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών της χώρας μας, που τα παιδιά με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους.
 
Αποτελούσε, όμως, και ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.
 
Πρίν από 50 χρόνια, δηλαδή έως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα.
 
Σήμερα, η παράδοση αυτή τείνει να εξαφανιστεί, μιας και έχει αντικατασταθεί από το ξενόφερτο έλατο.
 
Ό Αη-βασίλης τής coca-cola, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα αμέτρητα λαμπάκια, και κάτι μικρά αγαλματάκια, που είναι αντίθετα προς το πνεύμα αυτών των ημερών, και προς την παράδοση μας, είναι ξενόφερτα έθιμα, και δεν πρέπει να βρίσκονται σε κανένα σπίτι.

Πρός Θεού δεν θέλουμε να επιβάλλουμε απαραιτήτως την γνώμη μας, αλλά το σίγουρο είναι ένα.

Σίγουρο είναι ότι κάθε χρόνο ξοδεύονται εκατομμύρια για την αγορά τέτοιων περριτών πραγμάτων, και φέτος παρ'ολη την δυσχερή οικονομική κατάσταση, πιστεύουμε ότι θα ξοδευτούν πάλι ένα σωρό χρήματα... ΜΑΤΑΙΑ!!
 
Φέτος τά "στολίδια" πού θά πάρουμε, γίνεται εάν θέλουμε, με αυτά να "στολίσουμε" συνανθρώπους μας πού μπορεί νά έχουν κάποια ανάγκη.

Γιά αυτό στήν λέξη "στολίδια" βάζουμε εισαγωγικά , γιά να υποδείξουμε ότι ή έννοια τής λέξης είναι μεταφορική.
Καί είναι διπλή ή έννοια της.

Ή μία είναι ότι τα "στολίδια" που θά χαρίσουμε σημαίνουν τα διάφορα πράγματα ή χρήματα πού μπορεί κάποιος συνάνθρωπος μας νά τά έχει ανάγκη, καί ή άλλη έννοια είναι ότι παράλληλα χάριν τής μεγάλης αρετής τής ελεημοσύνης ενδυόμαστε καί εμείς με πνευματικά καί ψυχικά  αναλλοίωτα στολίδια.
   
Λοιπόν η πρόταση μας για φέτος είναι να μην ξοδέψετε ούτε μισό ευρώ στην ματαιότητα.
 
Εαν διαθέτετε κάποια ποσά μικρά ή μεγάλα, μπορείτε να τα δώσετε εκεί που αξίζει και που υπάρχει ανθρωπιά και αγάπη.

Τα "στολίδια" που θα αγοράσετε θα είναι τα εξής... (σημ. απλά παραδείγματα).

1. Αγοράστε ένα πλήρες οικογενειακό γεύμα για μια οικογένεια που δεν θα έχει την δυνατότητα να πραγματοποιήσει αυτό το τραπέζι.

2. Πάρτε κάποιον που ζεί μόνος του και βάλτε τον να φάει μαζί με την οικογένεια σας.

3. Επισκεφτείτε ένα νοσοκομείο η γηροκομείο, έχοντας μαζί σας μερικά κουτιά γλυκά και αναψυκτικά και μοιράστε τα στους ασθενείς ή τους τρόφιμους με ένα χαμόγελο και μια χειραψία αγάπης.

Πηγαίνετε σε μια γιορτή που διοργανώνουν άνθρωποι με ειδικές ανάγκες ή άπορες οικογένειες ή γηροκομεία και πάρτε μερικά δώρα και μοιραστείτε την χαρά των άλλων και την δική σας.

4. Εαν δείτε κάποιον άστεγο σε κάποιο παγκάκι η σε καμμιά γωνιά να τουρτουρίζει χωρίς γάντια, πάρτε του ένα ζευγάρι, η έναν σκούφο.

5. Αγοράστε μερικά  βιβλία και πηγαίνετε να τα δώσετε σε μια φυλακή.

6. Αγοράστε ένα μικρό δώρο ή γλυκά και επισκεφτείτε κάποιον που μένει μόνος του ηλικιωμένο κατά προτίμηση, και κάντε του συντροφιά λέγοντας του μερικούς καλούς λόγους.

7. Μιλήστε με γνωστούς σας, μάθετε ποιός η ποιά οικογένεια έχει πραγματική ανάγκη, και οργανώστε μια επίσκεψη με αυτά που χρειάζονται.

8. Βρείτε ή μάθετε που μένουν πολύτεκνοι και να είστε σίγουροι πώς ότι και να τους δώσετε θα το δεχτούν εγκάρδια και θα τους είναι χρήσιμο. Π.χ αγοράστε διάφορα τρόφιμα ή είδη πρώτης ανάγκης απο ένα σούπερ μάρκετ η μια λαική.

9. Βρείτε που υπάρχουν φτωχές οικογένειες με μικρά παιδάκια και  πηγαίντε τους μερικά δώρα-γλυκά για αυτά. Ή χαρά που θα τους δώσετε δεν περιγράφεται.

10. Πηγαίνετε στο τοπικό συσσίτιο της ενορίας-γειτονίας σας, δώστε λίγο κρέας, όσπρια, λαχανικά, να φάνε μερικά στόματα μέσω της βοήθειας σας. Καθίστε να φάτε και εσείς μαζί τους και λάβετε μέρος σε κάποια εκδήλωση που τυχόν λαμβάνει χώρα.

11. Έχετε μια σοκολάτα στην τσέπη σας, και εαν στο πρώτο καροτσάκι απο αυτά που κουβαλάνε παλιά πράγματα και αντικείμενα οί αλλοδαποί, δείτε μέσα σε αυτό να είναι και κανένα παιδάκι, δώστε του την σοκολάτα.

12. Τελειώσατε το φαγητό από τό πλούσιο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, καί έχουν περισσέψει από λίγα φαγητά σε διάφορα πιάτα πού ίσως θα οδηγηθούν στόν κάδο. Μαζέψτε τα όλα σε ένα τάπερ ή ένα πακετάκι και θα δείτε ότι όλα μαζί βγαίνουν ένα καλό γεύμα, γιά έναν, ίσως καί δύο συνανθρώπους μας που πεινάνε. Όταν βγείτε από το σπίτι, πάρτε το μαζί, και να είστε σίγουροι, ότι κάποιον θα βρείτε να τού το δώσετε.

Τέλος, στο τραπέζι έχουν περισσέψει μισοτελειωμένα ψωμάκια καί έχει παντού ψίχουλα, μαζέψτε τα καί πετάξτε τα στο μπαλκόνι ή τήν κεραμοσκεπή σας, τα σπουργιτο-αλητάκια καί άλλα πουλάκια ψάχνουν διαρκώς γιά φαγητό τόν χειμώνα. 
   
Να είστε σίγουροι πώς ένα αληθινό χαμόγελο που θα εισπράξετε για ένδειξη ευγνομωσύνης απο αυτόν που θα κάνετε το καλό, θα σας πλημμυρίσει με αγνά αισθήματα και σκιρτήματα αγάπης και ικανοποίησης τον εσώψυχο κόσμο σας, αισθήματα που για τέτοια η καρδιά και η ψυχή μας διψάνε, μιας και αυτές προέρχονται απο τον δημιουργό της ΑΓΑΠΗΣ τον ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.

Μήν ξεχνάτε ότι αυτός πού ελεήθηκε γιά σας, θα σας "στολίσει" καί αυτός με τίς "χρυσές" ευχές του πού έχουν τήν δύναμη να λυγίζουν Τον Ουράνιο Πατέρα, και Αυτός με τήν σειρά Του, δείχνοντας το άπειρο Του έλεος, νά μάς σβύνει αμαρτήματα.
 
Τέλος να ξέρετε ότι τέτοιου είδους πράξεις αγάπης ό Θεός δεν τις παραβλέπει, και ό μισθός τους αποθηκεύεται στο ουράνιο θησαυροφυλάκιο όπου κανένας και καμμία δύναμη δεν μπορούν να σας τον κλέψουν και θα είναι αυτός που θα σας οδηγήσει στην επουράνια βασιλεία Του,γένοιτω επιτυχείν σε όλους μας, ΑΜΗΝ.

πηγή

Χριστουγεννιάτικο τραγούδι από την Σερβία.

ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ - ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ! Αποχαιρετήστε την Ελλάδα που ξέρατε

Με την υπογεννητικότητα που μαστίζει την χώρα και με την "ποινικοποίηση" των παιδιών με το νέο φορολογικό, όπως καταλαβαίνετε η ανησυχία μας βρίσκεται στο πως θα μοιάζει η χώρα μας σε 20 χρόνια.
Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι αισιόδοξη, και εάν συνεχιστεί η γενοκτονία του Μνημονίου πιθανώς θα είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση που θα προκύψει.
Δείτε σε ένα μικρό  βίντεο τι έδειξαν οι επιστημονικές έρευνες για την υπογεννητικότητα και σε πόσο βάθος χρόνου μπορεί να εξαφανίσει σε ένα κυρίαρχο κράτος, τα ήθη και τα έθιμα του.
Στο ντοκιμαντέρ φαίνεται ότι, αν η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα και την Ευρώπη συνεχιστή με αυτόν το ρυθμό τότε τίποτα δε θα θυμίζει την Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα.
Ας ελπίσουμε ότι η αφομοιωτική δύναμη του Ελληνισμού θα κάνει το "θαύμα" της, και σε αυτά τα δύσκολα χρόνια και να επιβιώσουμε ως Έθνος, γιατί με πολιτική λύση φαντάζει εξαιρετικά απίθανο.

πηγή

Η ιστορία της νηστείας των Χριστουγέννων

H νηστεία των Χριστουγέννων

 
H δεύτερη πιο μακρά περίοδος νηστείας μετά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως σαραντα(η)μερο. Περιλαμβάνει και αυτή σαράντα ημέρες, όμως δεν έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου.
Η εορτή της κατα σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ’ αιώνα η Εκκλησία της Ανατολής συνεόρταζε τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού υπό το όνομα τα Επιφάνεια την ίδια ήμερα, στις 6 Ιανουαρίου. Τα Χριστούγεννα ως ξεχωριστή εορτή, εορταζομένη στις 25 Δεκεμβρίου εισήχθη στην Ανατολή από τη Δύση περί τα τέλη του Δ’ αιώνα.

Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, που πρώτος ομιλεί για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών των εορτών» και μας πληροφορεί περί το 386 ότι «ούπω δέκατον έστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα (της εορτής) γεγένηται».

Με τη διαίρεση της άλλοτε ενιαίας εορτής και την καθιέρωση των τριών ξεχωριστών εορτών, της Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, της Περιτομής την 1η και της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε και το λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τις 6 Ιανουαρίου. Έτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο η αρχαία ενότητα των δύο μεγάλων εορτών της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου.


Ή μεγάλη σημασία που απέκτησε με την πάροδο του χρόνου στη συνείδηση της Εκκλησίας η νέα εορτή των Χριστουγέννων και η ευλάβεια των πιστών και ιδιαίτερα των μοναχών, απετέλεσαν τις προϋποθέσεις για την καθιέρωση και της προ των Χριστουγέννων νηστείας. Σ’ αυτό ασφαλώς επέδρασε και η διαμορφωμένη ήδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που προηγείτο του Πάσχα.

Όπως η εορτή έτσι και η νηστεία, ως προετοιμασία για την υποδοχή των γενεθλίων του Σωτήρος, εμφανίστηκε αρχικά στη Δύση, όπου η νηστεία αυτή ονομαζόταν Τεσσαρακοστή τον άγιου Μαρτίνου επειδή άρχιζε από την εορτή του άγιου τούτου της Δυτικής Εκκλησίας. Το ίδιο επανελήφθη και σ’ εμάς, όπου πολλοί τη νηστεία των Χριστουγέννων ονομάζουν του άγιου Φιλίππου επειδή προφανώς αρχίζει την επομένη της μνήμης του Αποστόλου. Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες, που έχουμε για τη νηστεία προ των Χριστουγέννων, ανάγονται για τη Δύση στον Ε’ και για την Ανατολή στον ΣΤ’ αιώνα. ‘Από τούς ανατολικούς συγγραφείς σ’ αυτήν αναφέρονται ό Αναστάσιος Σιναιτης, ό πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ο Ομολογητής, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, καθώς επίσης και ο πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βάλσαμων.

Ή νηστεία στην αρχή, καθώς φαίνεται, ήταν μικρής διάρκειας. Ό Θεόδωρος Βαλσαμων, που γράφει περί τον ΙΒ’ αιώνα και κατά συνέπεια μας πληροφορεί για τα όσα ίσχυαν στην εποχή του , σαφώς την ονομάζει «επταήμερον». Όμως υπό την επίδραση της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επεξετάθη και αυτή σε σαράντα ήμερες, χωρίς εν τούτοις να προσλάβει την αυστηρότητα της πρώτης.

Πως θα πρέπει να την νηστεύουμε

 

Καθ’ όλη τη διάρκεια του σαρανταημέρου δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Αντίθετα, επιτρέπεται να καταλύουμε ψάρι όλες τις ήμερες πλην, φυσικά, της Τετάρτης και της Παρασκευής από την αρχή μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.
Από την 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο εκτός, βέβαια, των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν και κατά τις οποίες τηρούμε ανέλαιη νηστεία. Επίσης με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ήμερα της νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς και την παραμονή της εορτής, έκτος βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο η Κυριακή.

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.

Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.

Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων».

ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ
Από το “Η νηστεία της Εκκλησίας”, Αρχιμ. Συμεών Κούτσα Εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 88-92

πηγή