Κάποια στιγμή αυτό το ζευγάρι αποφάσισε να δημιουργήσει μία οικογένεια. Άρχισε να χτίζει το σπιτάκι του, αυτό που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε φωλιά. Και οι δύο έφερναν με τη μυτούλα τους, πότε ο ένας και πότε η άλλη, τα απαραίτητα υλικά για την οικοδομή της κατοικίας τους, πότε ένα κλαδάκι πότε λίγο άχυρο. Με δική τους ευθύνη, και σε σύντομο χρονικό διάστημα, αφού δε χρειάστηκαν άδεια από την πολεοδομία και επίβλεψη μηχανικού, ολοκλήρωσαν μια ζηλευτή φωλίτσα που ίσως κάποιοι τη θεωρήσουν πολυτελή και επομένως τεκμήριο!
Όταν έμαθαν πως δε θα πληρώνουν ΕNΦΙΑ παρόλο που η φωλίτσα τους ήταν εντός οικισμού, αποφάσισαν να τεκνοποιήσουν. Με απόλυτο σεβασμό ο ένας προς την άλλη και της άλλης προς τον άλλο, αποφάσισαν να κάνουν δύο παιδάκια.
Τοποθέτησαν τα δύο αβγουλάκια, που γέννησε η σύζυγος και άρχισαν να τα επωάζουν και οι δυο με ένα συγκεκριμένο ωράριο. Αυτό έγινε με αλληλοσεβασμό και απόλυτη τήρηση του ωραρίου που όποιος είχε την τύχη να το δει, διερωτόταν γιατί κάτι τέτοιο δε γίνεται και από τους ανθρώπους!
Πέρασε αρκετά γρήγορα ο καιρός της επώασης και είδαν το φως της ημέρας δύο χαριτωμένα πιτσουνάκια. Όλοι οι περαστοί και μιλάμε για μερικές χιλιάδες, σταματούσαν και μαζί με τους ιστορικούς χώρους του Κάστρου της Νάξου φωτογράφιζαν και το ωραίο παλατάκι των δύο περιστεριών με τα δύο τους χαριτωμένα παιδάκια.
Όταν τα μικρά άρχισαν να τρώνε, τότε συνέβη και το άλλο συνταρακτικό και υποδειγματικό. Πότε ο πατέρας και πότε η μητέρα έφευγαν από τη φωλιά και σε καθορισμένη ώρα επέστρεφαν με το φαγάκι που είχαν στη μυτούλα τους για τα δυο τους πιτσουνάκια. Πήγαιναν στο μεγάλο σούπερ μάρκετ της φύσης και έπαιρναν δωρεάν τα ψώνια που ήθελαν. Είναι αυτό το σούπερ μάρκετ που είναι μεγάλο, όσο και η γη και ο Δημιουργός το έχει εμπλουτίσει με πάρα πολλά είδη για όλους τους ανθρώπους και για όλα ζώα. Είναι το μόνο σούπερ μάρκετ που μπορεί να ονομαστεί κοινωνικό και δημιουργήθηκε για να ανήκει σε όλα τα δημιουργήματα.
Όταν τα δύο πιτσουνάκια έφτασαν στην ηλικία, όχι βέβαια της διακρίσεως αλλά της μετοικίσεως, οι γονείς τους τα έμαθαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στα γειτονικά πεζούλια και σιγά-σιγά έφτασαν και στις γειτονικές ταράτσες. Όταν διαπίστωσαν πως μπορούν να αναλάβουν και μόνα τους τις ευθύνες τους, τους έδωσαν την ελευθερία να διαλέξουν το μέλλον της ζωής τους.
Τότε οι γονείς τους άρχισαν σιγά - σιγά να μεταφέρουν τα υλικά που είχαν χρησιμοποιήσει για την κατασκευή της φωλίτσας τους μακριά από την πόλη γιατί τα ζώα σέβονται απόλυτα τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Έτσι το υπέρθυρο αποκαταστάθηκε στην κατάσταση που ήταν πριν το επιλέξουν για να κατοικήσουν.
Μακάρι του χρόνου και πάλι να επιστρέψουν οι γονείς με τα παιδιά τους και να τους δώσουμε χώρο να φτιάξουν τρεις φωλίτσες, μία για τους γονείς και μία για κάθε ένα από τα παιδιά τους με τον ή τη σύντροφό τους.
Τέτοιο παράδειγμα τάξης, αγάπης και σεβασμού του ενός προς την άλλη και της άλλης προς τον άλλο και των δύο προς τους άλλους και το ίδιο το περιβάλλον, το έχουμε τόσο ανάγκη εμείς οι άνθρωποι, όχι για να το βλέπουμε και να το θαυμάζουμε, αλλά για να το μιμούμαστε.
