Οι εκτρώσεις σαν συνέπεια του λεγόμενου «ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ»

 

Ο «προγεννητικός έλεγχος», όταν αποσκοπεί όχι στη θεραπεία του κυοφορού­μενου παιδιού, αλλά στη διακοπή της κύησης (δηλαδή δολοφονία του εμβρύου) στις περιπτώσεις κάποιων παθήσεων (π.χ. μεσογειακής αναιμίας, συνδρόμου Down κ.α.) είναι, τουλάχιστον από χριστιανικής σκοπιάς, τελείως απαράδεκτος. Αποτελεί ασφα­λέστατα σύγχρονη έκδοση του απάνθρωπου Καιάδα των αρχαίων Σπαρτιατών, οι οποίοι δολοφονούσαν τα παιδιά, που ερχόντουσαν στο φως με κάποια σωματική πάθη­ση. Απλώς, στους έσχατους καιρούς μας, αυτή η δολοφονική πράξη ανυπεράσπιστων και αθώων παιδιών μετατέθηκε λίγο νωρίτερα, δηλαδή στο στάδιο της κυοφορίας. Επαναφέρει επίσης σε λειτουργία, σε εκσυγχρονισμένη επανέκδοση, τα επαίσχυντα και φρικτά κρεματόρια των χιτλερικών στρατοπέδων, στα οποία εδολοφονούντο εν ψυχρώ όσοι είχαν κάποια ανεπιθύμητα -για τα ναζιστικά δεδομένα- βιολογικά χαρα­κτηριστικά. Στην υποκριτική όμως και αλαζονική κοινωνία μας τα ίδια ακριβώς φρικα­λέα και αποτρόπαια εγκλήματα τιτλοφορούνται με τους «ωραιοποιημένους», «εξευγενι­σμένους» και ταυτόχρονα παραπλανητικούς τίτλους, όπως π.χ. «πρόληψη της μεσογει­ακής αναιμίας», «πρόληψη – θεραπεία τής πνευματικής καθυστέρησης» κ.ά.Ουσιαστικά αυτά τα ωραιοποιημένα μηνύματα αποτελούν θρασύτατα ψεύδη, γιατί στις περιπτώσεις που ο προγεννητικός έλεγχος δώσει ενδείξεις είτε για σύνδρομο Down (μογγολισμό), είτε για μεσογειακή αναιμία (θαλασσαιμία), είτε για κάποιες άλλες, ως προς το παρόν ανίατες παθήσεις, η μόνη «πρόληψη» ή η μόνη «θεραπεία» που προτείνεται είναι κυριο­λεκτικά η εν ψυχρώ δολοφονία του εντελώς αθώου και ανυπεράσπιστου κυοφορούμενου παιδιού δια της μεθόδου τής Εκτρώσεως! Και προς τούτο ασκείται μέχρι και απάνθρωπος ψυχολογικός πόλεμος στην κυοφορούσα μητέρα και τους οικείους της ώστε να πεισθούν και να συγκατατεθούν στη δολοφονία του παιδιού τους!

Ένα συνηθισμένο παραπλανητικό ερώτημα, αναφορικά με τον «ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ»

 Προβάλλεται από παντού και «κατά κόρον» το εξής παραπλανητικό ερώτημα-«επιχείρημα»: «Γιατί να γεννηθεί ένα παιδί, που θα υποφέρει σ’ όλη του τη ζωή; Καλύτε­ρα να διακόψουμε την κύησή του προτού γεννηθεί, ώστε να το απαλλάξουμε από τα βάσανα και τα προβλήματα».

Σχολιάζοντας αυτό το φαινομενικά «λογικό», αλλά στην πραγματικότητα τελείως παραπλανητικό συλλογισμό, πρέπει να πούμε τα εξής:

 (α) Το έμβρυο είναι ΗΔΗ ανθρώπινη ζωή. Αρα: Έκτρωση = Φόνος.

 Το επιχείρημα είναι τελείως παραπλανητικό διότι, η προτεινόμενη έκτρωση ΔΕΝ αποσκοπεί στο να παρεμποδίσει τη γέννηση του παιδιού, αλλά να φονεύσει το παιδί, που ΗΔΗ υπάρχει και ζει μέσα στη μήτρα τής μητέρας του. Υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά ότι πραγματική γέννηση ενός παιδιού δεν είναι η στιγμή που αυτό βγαίνει στο φως μετά που θα συμπληρωθεί η εννιάμηνη κύησή του, αλλά πραγματική γέννησή του είναι η στιγμή της γονιμοποίησης. Δηλαδή η στιγμή της σύλληψής του μέσα στα σπλάγχνα της μητέρας του! Συνεπώς το κυοφορούμενο έμβρυο ήδη έχει γεννηθεί και ήδη ζει, και δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να το φονεύσουμε! Η προτεινόμε­νη έκτρωση στις περιπτώσεις παιδιών με μεσογειακή αναιμία, σύνδρομο Down (δηλ. μογγολισμό) κ.λ.π. ΔΕΝ αποσκοπεί στο να προληφθεί η γέννηση του παιδιού (αφού η πραγματική του γέννηση έχει ήδη συντελεσθεί με την ένωση ωαρίου-σπερματοζωαρίου), αλλά προφανέστατα αποσκοπεί στο να φονευθεί η ήδη υπάρχουσα ανθρώπινη ζωή, που κυοφορείται μέσα στη μήτρα της μητέρας.

[…]

 (β) «Σκότωσε τον ασθενή, για να θεραπεύσεις την ασθένεια»!!!

 Είναι ποτέ δυνατό να διανοηθεί οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος την εξάλειψη κάποιας ασθένειας με τη μέθοδο της δολοφονίας όσων πάσχουν από αυτήν; Είναι ποτέ δυνατό να γίνει αποδεκτή μια τέτοια παράδοξη ιατρική ηθική: «Σκότωσε τον ασθενή, για να θεραπεύσεις την ασθένεια»; Και όμως!!! Αυτή ακριβώς η τελείως εξωφρενική μέθο­δος εφαρμόζεται σήμερα όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στην ταλαίπωρη Κύπρο μας (ΣΗΜ.: ο συγγραφέας του άρθρου και ιατρός είναι Κύπριος), για να εξαλειφθεί επί του παρόντος μεν η μεσογειακή αναιμία (θαλασσαιμία), η πνευματική καθυστέρηση λόγω π.χ. «συνδρόμου Down» (μογγολισμός), και μερικές άλλες παθή­σεις, και μελλοντικά κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια στο που μπορεί να καταλήξει αυτό το εξωφρενικό ηθικό κατρακύλισμα! Ας μην εκπλαγούμε, όταν σε μερικά χρόνια θα δολοφονείται κάποιο έμβρυο μόνο και μόνο γιατί ο κυοφορούμενος άνθρωπος, αν αφεθεί να ζήσει, θα είναι π.χ. κοντού αναστήματος!!!

Στους έσχατους καιρούς μας, που συχνά το «φως» κατάντησε να λέγεται «σκότος» και το «σκότος» κατάντησε να λέγεται «φως», βλέπουμε τους αξιωματούχους της πολιτείας να θριαμβολογούν γιατί στην Κύπρο δεν γεννήθηκε κανένα παιδί με μεσογει­ακή αναιμία μέσα στα 3 έως 4 τελευταία χρόνια. Και όμως το «κατόρθωμα» αυτό πραγματοποιήθηκε με τη στυγνή δολοφονία δεκάδων αθώων και ανυπεράσπιστων παιδιών, όταν βρισκόντουσαν στο στάδιο της κυοφορίας τους!!!

 (γ) Η αξία της ανθρώπινης ζωής μπροστά στα μάτια του Θεού.

 Η ανθρώπινη ζωή αποτελεί ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Ο Ανθρωπος είναι η κορυφαιότατη αξία μέσα στο υλικό Σύμπαν. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον Ανθρωπο, ώστε «προσέλαβε» ο Ίδιος την ανθρώπινη φύση, προκειμένου να την καθαγιάσει, να την αναστήσει, να τη θεώσει! Και τόσο μεγάλη είναι η αξία της ζωής τού κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, ώστε αυτός ο ίδιος ο Κύριος σαρκώθηκε και σταυρώθηκε, προκειμένου να προσφέρει τη Σωτηρία και την Αιώνια Ζωή στην κάθε μια ξεχωριστή (και όλως ιδιαίτερη και ανεπανάληπτη) ανθρώπινη ύπαρξη!

Η Αιώνια Ζωή για τον κάθε πιστό άνθρωπο αρχίζει στην παρούσα, την επίγεια ζωή του. Και κερδίζεται στη διάρκεια αυτής ακριβώς της επίγειας ζωής του. Και αυτή την Αιώνια Ζωή δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να την κερδίσουν είτε οι υγιέστεροι, είτε οι δυνατότεροι, είτε οι αρτιμελέστεροι. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι τα συναξάρια των αγίων τής Εκκλησίας μας βρίθουν κυριολεκτικώς από περιπτώσεις ασθενούντων και πασχόντων και εξουθενωμένων, οι οποίοι όχι απλώς εσώθησαν, αλλά αξιώθηκαν να γίνουν ουρανομήκεις άγιοι, πνευματοφόροι και θαυματουργοί, Πατέρες και Διδάσκα­λοι της Εκκλησίας, αληθινοί ευεργέτες τής οικουμένης, παρά τη σωματική τους ευτέλεια ή, πολλές φορές, χάρη σ’ αυτήν ακριβώς την ευτέλεια και τα βάσανά τους. Η αξία τής ανθρώπινης ζωής δεν κρίνεται ασφαλώς μόνο με τα εφήμερα και υλιστικά κριτήρια αλλά κυρίως με τα πνευματικά και αιώνια Κριτήρια. Ανθρωποι υγιέστατοι σωματικά μπορεί κάλλιστα να καταντήσουν επαίσχυντοι εγκληματίες. Και άνθρωποι ασθενείς και αδύνατοι έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ουρανομήκεις προσωπικότητες, ευεργέτες ποικιλοτρόπως των συνανθρώπων τους, άγιοι του Θεού, προάγγελοι επί της γης τής Βασιλείας τών Ουρανών! Η ιστορία τής ανθρωπότητος έχει να παρουσιάσει πλήθος παραδειγμάτων αμφοτέρων των ακραίων περιπτώσεων.
Υπενθυμίζουμε ακόμα ότι ο Κύριός μας, κυριολεκτικά ανατρέποντας την «ασφά­λεια» των δικών μας ανθρωπίνων κριτηρίων, δεν προέκρινε τους κατά κόσμον σοφούς και δυνατούς για να τους κάνει μαθητές Του, αλλά «τά μωρά του κόσμου εξελέξατο, ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση» (Α’ Κορ. α’, 27-28).

Ενόψει αυτών των δεδομένων, με ποιό άραγε δικαίωμα, με ποια «λογική», τερμα­τίζουμε εγκληματικά τη ζωή του κυοφορούμενου ανθρώπου, επειδή τα ιατρικά τεστ έδειξαν ότι υπάρχει κάποια πάθηση στο έμβρυο; Πώς μπορούμε να προδιαγράψουμε ότι αυτό το σημερινά πάσχον έμβρυο δεν θα αναδειχθεί αύριο ένας άγιος στα μάτια του Θεού; Με ποιό δικαίωμα τερματίζουμε τη ζωή του και εμποδίζουμε την ανέλιξη και τελείωσή του; Πώς αποκλείουμε το ενδεχόμενο μελλοντικής θεραπείας του, ενόψει μάλιστα και της ραγδαίας εξέλιξης της επιστήμης; Κι αν ακόμα δεν αποθεραπευθεί, αλλά ζήσει όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του φέροντας την πάθησή του, πώς ξέρουμε ότι ο τρόπος που θα δράσει και θα λειτουργήσει αυτός ο πάσχων άνθρωπος μέσα στη ζωή δεν θά’ ναι λυτρωτικός και σωτήριος όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους συναν­θρώπους του; Πώς μας διαφεύγει το γεγονός ότι και με μόνη την παρουσία του ένας πάσχων αδελφός ανάμεσά μας αποβαίνει αφορμή και αιτία και για τη δική μας σωτηρία;
Εμείς οι αμαρτωλοί και ενώπιον του Θεού ανάξιοι άνθρωποι σε κανένα δεν δώσαμε ζωή και από κανένα δεν έχουμε δικαίωμα να την αφαιρέσουμε. Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνο ο Θεός. Αυτός μόνο παρέχει τη ζωή και Αυτός μόνο έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει, με βάση τα ιδικά Του αιώνια, υπερχρονικά και αλάθητα Κριτήρια, και όχι σύμφωνα με τις ιδικές μας εμπαθείς προϋποθέσεις, μυωπικές προοπτικές και αλαζονικές βλέψεις.
(δ) Οι «ελάχιστοι» αδελφοί του Ιησού!

 Κι αν εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι απορρίπτουμε και φονεύουμε κυοφορούμενες ανθρώπινες ζωές με τη «δικαιολογία» ότι είναι άρρωστες και προσπαθούμε να πνίξουμε τη φωνή τής συνειδήσεώς μας με το πρόσχημα ότι πρόκειται για «ασήμαντες υπάρξεις», όμως ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ταύτισε τον εαυτό Του με τους «μεγιστάνες» του κόσμου τούτου, αλλά ταύτισε τον εαυτό Του με τους γυμνούς και τους αδυνάτους και τους πεινασμένους και τους ασήμους και τους ασθενείς! Τους πάσχοντες και «ελαχίστους» ο Ιησούς τους κατονόμασε και τους τιτλοφόρησε Αδελφούς Του! Και μάλιστα, τη συμπεριφορά μας απέναντι σ’ αυτούς τους «ελαχίστους αδελφούς» Του ο Κύριός μας την ταυτίζει κατά τρόπο αδιαμφισβήτη­το, καθηλωτικό και εξόχως συγκλονιστικό σαν συμπεριφορά μας απέναντι σ’ Αυτόν τον Ίδιο!!! «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40), και «εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’, 45).

Κι αν μπροστά στα εγωιστικά μας μάτια ένα μικρούτσικο γονιμοποιημένο ωάριο αποτελεί κάτι το ευτελές και ασήμαντο, ώστε να το περιφρονούμε ή και να το φονεύου­με, όμως μπροστά στα μάτια του Θεού αυτό το «ελάχιστο» είναι ουσιαστικά πελώριο! Και έχει τόση ακριβώς αξία, όση αξία έχει οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο πρόσωπο! Και ταυτίζει ο Ιησούς τη συμπεριφορά μας απέναντι σ’ αυτό το «ελάχιστο» πρόσωπο σαν συμπεριφορά μας απέναντι στο ιδικό Του θεανθρώπινο Πρόσωπο! Εφ’ όσον απορρί­ψαμε τα ανυπεράσπιστα και αθώα αυτά πλάσματα, μόνο και μόνο γιατί ήταν ως προς τη σωματική τους υγεία άρρωστα, ή ως προς τους οικονομικούς μας προγραμματισμούς αντιπαραγωγικά και φτωχά ή ως προς τις συναισθηματικές μας φορτίσεις άγνωστα και ξένα, ή ως προς τις γεωμετρικές τους διαστάσεις ελάχιστα, ή ως προς τις δυνατότητες αντίστασής τους εγκλωβισμένα, ανίσχυρα και φυλακισμένα μέσα στα μητρικά τους σπλάγχνα, όμως ο λόγος του Χριστού αγκαλιάζει ασφαλέστατα και αυτά τα αθώα πλάσματά Του, για να μας πει τη φοβερή ώρα της Κρίσεως· «Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με… Αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’, 43 και 45).

Είπε ακόμη ο Ιησούς Χριστός· «Αφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν πρός με. Των γαρ τοιούτων εστίν η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. ιθ’, 14). Ποιός εχέφρων είναι ποτέ δυνατόν να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η εμβέλεια αύτης της όλως ιδιαίτε­ρης αγάπης του Κυρίου μας προς τα αθώα παιδάκια αγκαλιάζει αναμφισβήτητα ΚΑΙ τα ανυπεράσπιστα αυτά έμβρυα, που εμείς «ελαφρά τη καρδία» περιφρονούμε, απορρί­πτουμε και φονεύουμε;!!!

Φαίνεται το κυοφορούμενο έμβρυο μπροστά στα αλαζονικά μας μάτια σαν κάτι το «μικρό»; Όμως μπροστά στα μάτια του Θεού αυτό το «μικρό» και «ελάχιστο» έχει τέτοιο πνευματικό εκτόπισμα, ώστε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μάς επιτάσσει· «Οράτε, μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων. Λέγω γαρ υμίν ότι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπο του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. κη’,10).

 (ε) «Ευεργετούμε» τα έμβρυα, τα οποία φονεύουμε;

 Προσπαθούμε συνήθως να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας, όταν γίνεται έκτρω­ση ενός εμβρύου, για το οποίο ο προγεννητικός έλεγχος έδειξε ότι πάσχει από κάποια πάθηση (όπως π.χ. σύνδρομο Down, μεσογειακή αναιμία, κ.ά.), με το επιχείρημα πως, αν το αφήσουμε να ζήσει, θα υποφέρει τάχα σ’ όλη του τη ζωή. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ θέλουμε να πιστέψουμε πως κάνοντας έκτρωση ένα «άρρωστο» έμβρυο ουσια­στικά το…ευεργετούμε!!! Και του…κάνουμε χάρη!!! Σε τελευταία όμως ανάλυση δεν είναι το άρρωστο παιδί που «ευεργετούμε», αλλά τον όντως αρρωστημένο εγωισμό μας και τα σχέδια του διαβόλου, που μας υποκινά σε τέτοιες σκέψεις και αποφάσεις.

Και πράγματι, αν ερωτηθή ένα παιδί, που πάσχει από τέτοια ασθένεια, κάθε άλλο παρά θα προτιμούσε να το σκοτώναμε!!! Τα παιδιά π.χ. με σύνδρομο Down είναι κατά κανόνα εύθυμα, άκακα, ευγενικά με όλους, νιώθουν ευτυχισμένα και κανένα δεν ενοχλούν. (Ενοχλείται μόνο ο εγωισμός μας, γιατί σκεφτόμαστε τι θα πει ο γείτονας, ο συγγενής, ο γνωστός και γι’ αυτό καταφεύγουμε προκαταβολικά στη δολοφονία του κυοφορούμενου παιδιού, για να μη μαθευτεί πως φέραμε στον κόσμο παιδί «καθυστερημέ­νο»). Όμως είναι γνωστό πως κανένα τέτοιο παιδί δεν γίνεται ούτε ψεύτης, ούτε κλέφτης, ούτε εγκληματίας, ούτε δολοπλόκος, ούτε δολοφόνος. Το μόνο που ζητούν από εμάς αυτά τα παιδάκια είναι λίγη αγάπη. Κι όταν ακολουθείται μια σωστή αγωγή και θεραπεία, παρά την κατ’ αρχήν πνευματική τους καθυστέρηση, μπορούν όμως σε αρκετές περιπτώσεις να τελειώσουν όχι μόνο γυμνάσιο, αλλά και ανώτερες σχολές! Κατά παρόμοιο τρόπο, κανένα από τα παιδιά με μεσογειακή αναιμία δεν θά ‘θελε να το σκότωναν οι γονείς του προτού έλθει στο φως. Τα παιδιά με μεσογειακή αναιμία (όσα μπόρεσαν για διάφορους λόγους να διαφύγουν το θάνατο από τα δολοφονικά νυστέρια και ζουν ήδη ανάμεσά μας) έχουν κατά κανόνα ψηλό δείκτη νοημοσύνης, μορφώνονται, αποκαθίστανται επαγγελματικά, δημιουργούν οικογένειες, γίνονται χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, παρά την ταλαιπωρία της ασθένειάς τους. Εξ άλλου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μελλοντική θεραπεία της παθήσεως και περαιτέρω παράταση της ζωής τους, λόγω των νέων αποκαλύψεων της επιστήμης.

Ο «προγεννητικός έλεγχος», που πραγματοποιείται με σκοπό όχι να θεραπεύσει μια πάθηση, αλλά για να φονεύσει τα έμβρυα που πάσχουν από κάποια ανίατη (για τα σημερινά, αλλά ίσως όχι για τα μελλοντικά δεδομένα) ασθένεια, αποτελεί μια από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού, γιατί αρνείται το δικαίωμα της ζωής σε πάσχοντες αδελ­φούς μας, χάριν των οποίων μάλιστα ο θεάνθρωπος Χριστός απέθανε επάνω στο Σταυρό!

 (ζ) Κίνδυνοι από τον «Προγεννητικό Έλεγχο».

 Τα εργαστηριακά τεστ για τον προγεννητικό έλεγχο ούτε είναι πάντα αλάνθαστα, αλλά ούτε και είναι πάντα ακίνδυνα, τόσο για την υγεία του κυοφορούμενου εμβρύου, όσο και για την υγεία της κυοφορούσας μητέρας.

Όπως υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών, που μετά τον τοκετό τους διαπιστώθηκε, με έκπληξη των γιατρών, ότι έπασχαν είτε από μογγολισμό (σύνδρομο Down), είτε από μεσογειακή αναιμία κ.ά., παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί ο προγεννητικός έλεγχος και βρέθηκαν «αρνητικές» ενδείξεις, έτσι κατά αντίστροφο τρόπο, υπάρχει ενδεχόμε­νο το μεν εργαστηριακό τεστ να δείξει κάποια ανίατη πάθηση για το κυοφορούμενο έμβρυο, εν συνεχεία αυτό να φονευθή δια της Εκτρώσεως, και όμως στην πραγματι­κότητα το έμβρυο αυτό που φονεύθηκε να ήταν υγιέστατο!

 Ακόμα:

Σύμφωνα με γνωματεύσεις ιατρών, ο προγεννητικός έλεγχος συνεπάγεται κινδύνους για τη μητέρα, όπως: Να συμβή πρόωρος τοκετός με τα συνακόλουθα προβλή­ματα΄ αύξηση στο τριπλάσιο της πιθανότητας αποβολής κυοφορούμενου υγιούς εμ­βρύου σε μελλοντικές εγκυμοσύνες, πρόκληση αιμορραγιών πριν από τον τοκετό που εξαναγκάζουν την προσφυγή σε καισαρική τομή΄ και τέλος στις περιπτώσεις που ο «προγεννητικός έλεγχος» θα οδηγήσει σε έκτρωση, τότε παρουσιάζεται το γνωστό «μετεκτρωτικό σύνδρομο», στο οποίο περιλαμβάνονται και τα βαθύτατα ψυχικά τραύματα στη μητέρα που προβαίνει σε έκτρωση.
Ο προγεννητικός έλεγχος συνεπάγεται κινδύνους και για το κυοφορούμενο παιδί, όπως: Αύξηση στο διπλάσιο της πιθανότητας ενδομητρίου θανάτου του εμβρύου, λόγω ακριβώς της αμνιοκέντησης, που συνεπάγεται ο προγεννητικός έλεγχος· μελλοντικές σκελετικές ανωμαλίες στο παιδί που θα γεννηθή, πιθανότης τραυματισμού του εγκε­φάλου ή και των αρτηριών του εμβρύου· πιθανώς αναπνευστικά προβλήματα στο νεογέννητο οφειλόμενα στην ανεπαρκή ποσότητα αμνιακού υγρού. Ενώ δηλαδή ο προγεννητικός έλεγχος αποσκοπεί να εντοπίσει υπάρχουσες παθήσεις στο κυοφορού­μενο έμβρυο, εντούτοις όμως ο ίδιος ο προγεννητικός έλεγχος, αυτός καθεαυτός, είναι δυνατόν να ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΣΕΙ παθήσεις από το «μηδέν», τις οποίες δηλαδή το παιδί δεν θα τις είχε, αν δεν υποβαλλόταν στην ταλαιπωρία αυτού του ελέγχου.
Επισημαίνουμε τέλος το γεγονός ότι με τον προγεννητικό έλεγχο υπάρχει το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν ψυχικά τραύματα στο παιδί που θα γεννηθεί. Σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της νευρολογίας και της ψυχιατρικής η ενδομήτρια ζωή του εμβρύου έχει καθοριστικές επιπτώσεις στη μετέπειτα ζωή του ως ενήλικα ανθρώπου. Η διαδικασία του προγεννητικού ελέγχου είναι οπωσδήποτε επώδυνη διαδικασία για την ψυχολογία του εμβρύου: Το έμβρυο «αισθάνεται» με το δικό του τρόπο τη βελόνα του εμβρυοσκοπίου να το κυνηγά, προκειμένου να παρθή αμνιακό υγρό. Και όταν «ο στόχος» δεν επιτυγχάνεται από την πρώτη φορά, γίνονται, ως γνωστό, επανειλημμένες παρακεντήσεις. Και κάθε φορά κινδυνεύει να «τρυπηθή» το έμβρυο και να πάθει ενδεχομένως ανεπανόρθωτες βλάβες. Ποιός μπορεί να προκαθορίσει τί τραυματικές εμπειρίες καταγράφονται στο υποσυνείδητο του εμβρύου από τέτοιες διαδικασίες; Πώς μπορούμε «να παίζωμεν εν ου παικτοίς»;

 (η) Αναφορά στην ενδομήτρια ζωή του ανθρώπου.

 Σχετικά με τις επιπτώσεις της ενδομήτριας ζωής του ανθρώπου στη μετέπειτα ζωή του δεν μιλά μόνο η νεώτερη ψυχιατρική και νευρολογία. Μιλά και η εμπειρία αγίων γερόντων της Εκκλησίας μας. Χάριν παραδείγματος αναδημοσιεύουμε πιο κάτω κάτι από τη διδασκαλία τού γνωστού γέροντος αγίας βιοτής πατρός Πορφυρίου, που πρόσφατα κοιμήθηκε στο Αγιον Όρος (+ 2.12.1991):

 «Η προγεννητική παιδαγωγική τού γέροντος Πορφυρίου πάντως έχει το μεγαλύ­τερο ενδιαφέρον, μάλιστα για τον απλό και κατανοητό τρόπο διατυπώσεως ενός τόσο λεπτού θέματος. Έλεγε λοιπόν ο μακαριστός γέρων:

- Η μητέρα αρχίζει να παιδαγωγεί το παιδί της μέσα από τη μήτρα της με τα ψυχικά της βιώματα.
Αλλ’ όταν άκουσε τα λόγια αυτά μια εγκυμονούσα γυναίκα στον 5ο της μήνα, είπε στο γέροντα.
- Τρομοκρατούμαι μ’ αυτά που λέτε, γέροντα. Εγώ τώρα τί να κάνω; Εγκυμονώ στον 5ο μήνα.
Και ο γέρων της απάντησε:
- Τώρα νομίζω ότι είναι και λίγο αργά!
Γι’ αυτό και συχνά έλεγε για τα παιδιά που είχαν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία ονόμαζε «μπερδεμένα», ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας τους είχαν αυτό το «μπέρδε­μα». Γιατί, όταν η μητέρα ήταν έγκυος, δεν φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη η ζωή της, να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται και να συμμετέχει στα Μυστήρια της εκκλη­σίας και μάλιστα την Ιερά Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία.
Κάποτε μάλιστα ο γέροντας διηγήθηκε, ανώνυμα βέβαια, τη συζήτηση που είχε μ’ ένα Καθηγητή του Πανεπιστημίου, που του παραπονιόταν για κάποια ψυχολογικά του προβλήματα και στον οποίο ο γέροντας είπε:
- Κύριε Καθηγητά, αυτά τα προβλήματα τα έχεις από την κοιλιά της μητέρας σου. Τότε ο Καθηγητής εδάκρυσε και άρχισε να κλαίει, ώστε ο γέροντας να του ειπεί:
- Εσύ, ένας Καθηγητής Πανεπιστημίου, να κλαις;
Και ο Καθηγητής με συντριβή επιβεβαίωσε τα προηγούμενα σχόλια του Γέροντος:
- Έχετε δίκαιο, Γέροντα, και τα λόγια σας αυτά έχουν μια βαθειά σημασία για μένα. Γιατί μου έλεγε η μητέρα μου ότι, όταν ήμουν στην κοιλιά της, ο πατέρας μου την κλωτσούσε στην κοιλιά, ώστε να με αποβάλει…(!!!)
Ο Γέροντας κατέληξε ως εξής τη διήγησή του, δίδοντας όμως έμμεσα απάντηση σε απορία για το διορατικό του χάρισμα:
- Εγώ παιδί μου, ήμουν στην κοιλιά της μητέρας αυτού του Καθηγητή; Ο Θεός με φωτίζει για να λέω αυτά που λέω»·
Μιλώντας σε άλλη περίπτωση και πάλιν ο γέροντας Πορφύριος για τη διαπαιδα­γώγηση των παιδιών, είπε και τα εξής:
«Εάν δεν υπάρχει σωστή διαπαιδαγώγηση, δεν υπάρχει τίποτε. Και η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν γίνεται όπως θέλουμε εμείς και πολύ περισσότερο δεν γίνεται όποτε θέλουμε εμείς! Αυτά τα δύο πρέπει να έχουν το ίδιο σημείο εκκινήσεως και υποχρεωτικά να συνυπάρχουν. Και το σημείο εκκινήσεως συμπίπτει απόλυτα με το σημείο της συλλήψεως του παιδιού. Συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της κυήσεως και αυξάνεται συνεχώς από την ημέρα του τοκετού μέχρι της πλήρους ενηλικιώσεως του παιδιού. Και αυτό που σας λέω είναι πολύ βασικό. Γι’ αυτό θέλω πολύ να το προσέξετε. Η φροντίδα των γονέων για το παιδί αρχίζει από τότε που αυτό βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του! Ναι, από τότε!
» Μα θα μου πείτε: «Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς για το έμβρυο και γενικά για ένα παιδί που βρίσκεται ακόμη μέσα στην κοιλιά της μάνας του;».
» Σας απαντώ: Εμείς μόνοι μας τίποτε! Εκείνος όμως, που επέτρεψε τη σύλληψή του, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
» Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το θαύμα της συλλήψεως; Ασφαλώς όχι! Γι’ αυτό εμείς σ’ Εκείνον θα απευθυνθούμε και από Εκείνον θα ζητήσουμε με τις θερμές προσευχές μας να μεριμνήσει για την τελειότητα του σώματος και της ψυχής του συλληφθέντος παιδιού, όταν ακόμη αυτό βρίσκεται στο στάδιο της κυήσεως. Και Εκείνος με τη θεία Χάρη του Αγίου Πνεύματος θα φροντίσει και για τα δύο. Οι προσευχές μας όμως δε σταματάνε εδώ. Αντίθετα μάλιστα, μετά τον τοκετό του παιδιού, όσο αυξάνει αυτό, θα αυξάνουν και οι προσευχές μας.
» Έτσι, με τον τρόπο αυτό δείχνουμε ότι πράγματι εμπιστευόμεθα τη σωστή διαπαι­δαγώγηση του παιδιού μας στον ίδιο το Θεό. Και όταν το παιδί μας ευρίσκεται υπό την άμεση και συνεχή εποπτεία, παρακολούθηση και προστασία του Θεού, ε, τότε να είμαστε βέβαιοι πως ποτέ δεν θα παραστρατήσει…».

 (Έ.α, σ. 27. Από το βιβλίο «Ο πατήρ Πορφύριος, ο διορατικός, ο προορατικός, ο ιαματικός» του Ανάργ. Ι. Καλλιάτσου, δικηγόρου, Έκδοση «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήνα 1992).

 (θ) Όταν το σκοτάδι παρουσιάζεται σαν φως και το φως σαν σκοτάδι

Είναι τέτοιες οι τερατώδεις αντινομίες στην «κοινωνία του παραλόγου», όπου ζούμε, ώστε:

 1 Προκειμένου να επισημάνουμε (για να τα…φονεύσουμε!!!) 5 έως 6 παιδιά με σύν­δρομο Down, που κυοφορούνται -σύμφωνα με τις στατιστικές- στην Κύπρο κάθε χρόνο, (ή, για να επισημάνουμε, με σκοπό και πάλι να τα …φονεύσουμε!!!, λιγοστά αθώα παιδάκια, που έχουν μεσογειακή αναιμία ή κάποιας άλλης μορφής ανίατη πάθηση), προβαίνουμε στην τόσο πολυέξοδη, αβέβαιη, αλλά προπαντός τόσο επικίνδυνη για τη μητέρα και τα παιδιά της, εξέταση του λεγομένου «ευγονικού» προγεννητικού ελέγχου (αυτού δηλαδή του προγεννητικού ελέγχου, που αποβλέπει όχι στη θεραπεία, αλλά στην Έκτρωση του εμβρύου).

 2 Σκοτώνεται ο ασθενής, για να.. «θεραπευθή» η ασθένεια!!!

 3 Εκστομίζονται ουρανομήκη «εύγε!» στον αξιωματούχο του κράτους, που ούτε λίγο ούτε πολύ θριαμβολογεί, γιατί έπαψαν πια να γεννιούνται στην Κύπρο παιδιά με μεσογειακή αναιμία, ενώ αποτελεί κοινό μυστικό ότι το «επίτευγμα» αυτό είναι καρπός της σφαγής ανυπεράσπιστων παιδιών στην εμβρυϊκή τους ηλικία!!!

 4 Θεωρείται τελείως φυσικό να διεξάγεται εκείνος ο προγεννητικός έλεγχος, που αποσκοπεί αποκλειστικά στην έκτρωση και θεωρείται… παράλογη(!) η μάνα, που αρνείται να σκοτώσει το πάσχον κυοφορούμενο παιδί της!!!

 5 Έχουμε το θράσος να διατεινόμαστε ότι… ευεργετούμε(!!!) τα πάσχοντα αθώα και ανυπεράσπιστα παιδιά, που δολοφονούνται εν ψυχρώ δια της μεθόδου της εκτρώσεως. Ονομάζουμε δηλαδή «ευεργεσία» τη στυγνή δολοφονία!!!

 6 Καταδικάζουμε το ρατσισμό στα διεθνή βήματα, ενώ στο σπίτι μας εφαρμόζουμε το χειρότερο, απανθρωπότερο και στυγερότερο ρατσισμό!!!

 7 Κάνουμε πορείες, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, για να υπερασπισθούμε τα «αν­θρώπινα δικαιώματα», τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι αμφισβητούμε με τον πιο ανοικτίρμονα τρόπο το ιερό δικαίωμα της ζωής (και αρνούμαστε την ίδια τη ζωή) σε αθώα, ανίσχυρα και ανυπεράσπιστα κυοφορούμενα παιδάκια!!!

 8 Παρουσιάζεται σαν «φιλανθρωπία» το να γίνονται έρανοι και να μαζεύονται χρήμα­τα για την πρόληψη της θαλασσαιμίας ή της πνευματικής καθυστέρησης, ενώ σε σημαντικό ποσοστό αυτά τα χρήματα θα διατεθούν, είτε έμμεσα είτε άμεσα, για… εκτρώσεις!!! Παρουσιάζεται δηλαδή σαν «φιλανθρωπία» η πιο στυγνή απανθρωπιά!!!

 9 Ιδρύματα και Οργανώσεις που προωθούν τον επάρατο μηχανισμό: «προκαταρ­κτικός Προγεννητικός Έλεγχος — Αμνιοκέντηση — Έκτρωση» ονομάζονται «φι­λανθρωπικά», επιχορηγούνται από επίσημους φορείς και τιτλοφορούνται (ως μη ώφειλαν) με άγια και ιερά ονόματα!!!
πηγή