.

ΠΕΡΙ ΓΑΜOY MAΡΤΥΡΙΕΣ (και όχι μόνο)

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Η ιστορία της νηστείας των Χριστουγέννων

H νηστεία των Χριστουγέννων
 
H δεύτερη πιο μακρά περίοδος νηστείας μετά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως σαραντα(η)μερο. Περιλαμβάνει και αυτή σαράντα ημέρες, όμως δεν έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου.
Η εορτή της κατα σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ’ αιώνα η Εκκλησία της Ανατολής συνεόρταζε τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού υπό το όνομα τα Επιφάνεια την ίδια ήμερα, στις 6 Ιανουαρίου. Τα Χριστούγεννα ως ξεχωριστή εορτή, εορταζομένη στις 25 Δεκεμβρίου εισήχθη στην Ανατολή από τη Δύση περί τα τέλη του Δ’ αιώνα.

Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, που πρώτος ομιλεί για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών των εορτών» και μας πληροφορεί περί το 386 ότι «ούπω δέκατον έστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα (της εορτής) γεγένηται».

Με τη διαίρεση της άλλοτε ενιαίας εορτής και την καθιέρωση των τριών ξεχωριστών εορτών, της Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, της Περιτομής την 1η και της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε και το λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τις 6 Ιανουαρίου. Έτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο η αρχαία ενότητα των δύο μεγάλων εορτών της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου.


Ή μεγάλη σημασία που απέκτησε με την πάροδο του χρόνου στη συνείδηση της Εκκλησίας η νέα εορτή των Χριστουγέννων και η ευλάβεια των πιστών και ιδιαίτερα των μοναχών, απετέλεσαν τις προϋποθέσεις για την καθιέρωση και της προ των Χριστουγέννων νηστείας. Σ’ αυτό ασφαλώς επέδρασε και η διαμορφωμένη ήδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που προηγείτο του Πάσχα.

Όπως η εορτή έτσι και η νηστεία, ως προετοιμασία για την υποδοχή των γενεθλίων του Σωτήρος, εμφανίστηκε αρχικά στη Δύση, όπου η νηστεία αυτή ονομαζόταν Τεσσαρακοστή τον άγιου Μαρτίνου επειδή άρχιζε από την εορτή του άγιου τούτου της Δυτικής Εκκλησίας. Το ίδιο επανελήφθη και σ’ εμάς, όπου πολλοί τη νηστεία των Χριστουγέννων ονομάζουν του άγιου Φιλίππου επειδή προφανώς αρχίζει την επομένη της μνήμης του Αποστόλου. Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες, που έχουμε για τη νηστεία προ των Χριστουγέννων, ανάγονται για τη Δύση στον Ε’ και για την Ανατολή στον ΣΤ’ αιώνα. ‘Από τούς ανατολικούς συγγραφείς σ’ αυτήν αναφέρονται ό Αναστάσιος Σιναιτης, ό πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ο Ομολογητής, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, καθώς επίσης και ο πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βάλσαμων.

Ή νηστεία στην αρχή, καθώς φαίνεται, ήταν μικρής διάρκειας. Ό Θεόδωρος Βαλσαμων, που γράφει περί τον ΙΒ’ αιώνα και κατά συνέπεια μας πληροφορεί για τα όσα ίσχυαν στην εποχή του , σαφώς την ονομάζει «επταήμερον». Όμως υπό την επίδραση της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επεξετάθη και αυτή σε σαράντα ήμερες, χωρίς εν τούτοις να προσλάβει την αυστηρότητα της πρώτης.
Πως θα πρέπει να την νηστεύουμε
 
Καθ’ όλη τη διάρκεια του σαρανταημέρου δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Αντίθετα, επιτρέπεται να καταλύουμε ψάρι όλες τις ήμερες πλην, φυσικά, της Τετάρτης και της Παρασκευής από την αρχή μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.
Από την 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο εκτός, βέβαια, των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν και κατά τις οποίες τηρούμε ανέλαιη νηστεία. Επίσης με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ήμερα της νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς και την παραμονή της εορτής, έκτος βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο η Κυριακή.

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.

Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.

Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων».

ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ
Από το “Η νηστεία της Εκκλησίας”, Αρχιμ. Συμεών Κούτσα Εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 88-92

πηγή

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Η αγάπη μεταξύ των συζύγων.

από τους λογους του γέροντα Παισίου  (απομαγνητοφωνημένες συζητησεις ) για την Οικογενειακή Ζωή (σ. 43-44).

- Έγραψες Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται; Έγραψα, Γέροντα.
- Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και ή Παναγία μαζί σας. Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνεις με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία! Το ίδιο και στην Μαρία!».
Για να δω, θα καταλάβουν τι εννοώ; Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;». «Ή ευγνωμοσύνη», του λέω. Ό ένας αγαπάει τον άλλον γι' αυτό που του χαρίζει. Ή γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ό άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψει. Ή γυναίκα είναι ή αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και ή μεγάλη υπηρέτρια ,ό άνδρας είναι ό κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ό χαμάλης.
Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική. Αν υπάρχει αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ό ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ό οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίαση Του.
Όταν υπάρχει αγάπη, και μακριά να βρεθεί ό ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις. Όταν όμως, Θεός φυλάξει, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκονται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι' αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ό ένας για τον άλλον.


Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια

Ενώ, όταν υπάρχει ή πνευματική, ή ακριβή αγάπη, αν τυχόν ό ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει, αλλά τους ενώνει περισσότερο. Όταν υπάρχει μόνον ή σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. ή γυναίκα μάθη ότι ό σύντροφος της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ, όταν υπάρχει ή αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρει πάλι στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται ή Χάρη του Θεού...

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ πάντες γὰρ ὑµεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Κυρ. 25.11.12)



.            Ἑορτάζει σήµερα ἡ ἁγία µας Ἐκκλησία τὴν µνήµη τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλοµάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.
.            Πρὸς τιµὴν τῆς Ἁγίας ἀναγινώσκεται καὶ ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ διακήρυξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑµεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»· δηλαδή, δὲν ὑπάρχει πλέον ἄνιση διάκριση μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, διότι ὅλοι ἐσεῖς γίνατε ἕνας νέος ἄνθρωπος µὲ τὴν ἑνωσή σας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
.            Ἂς δοῦµε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας γιὰ τὸν κόσµο ποὺ ζεῖ χωρὶς Χριστὸ καὶ ποιὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο στὸ ὁποῖο τὴν ἀνυψώνει ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.

1. Ἡ γυναίκα χωρὶς τὸν Χριστὸ

.            Ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, ὁ προχριστιανικὸς κόσµος θεωροῦσε τὴν γυναίκα πολὺ κατώτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Δὲν τῆς ἐπέτρεπαν νὰ συµµετέχει στὴν δηµόσια ζωὴ καὶ τὴν ἀντιµετώπιζαν ὡς δούλη καὶ ἰδιοκτησία τοῦ ἄνδρα, ὁ ὁποῖος τῆς φερόταν ὡς ἀπόλυτος κυρίαρχος.
.            Αὐτὴν τὴν περιφρόνηση τῆς γυναίκας ποὺ παρατηροῦµε στὰ χρόνια πρὸ Χριστοῦ, τὴν βλέπουµε δυστυχῶς µέχρι σήµερα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν ποὺ ζοῦν χωρὶς τὸν Χριστό. Χαρακτηριστικὸ παράδειγµα οἱ µωαµεθανικὲς χῶρες, ὅπου ἡ γυναίκα ζεῖ µᾶλλον σὰν φυλακισµένη. Τὸ Κοράνι τὴν θεωρεῖ κατώτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ δίνει τὸ δικαίωµα στὸν ἄνδρα νὰ τὴν χτυπᾶ, νὰ τὴν πουλᾶ, νὰ τὴν διώχνει ὅποτε ἐκεῖνος θέλει.
.            Ἀλλὰ καὶ στὶς λεγόµενες χριστιανικὲς χῶρες, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χωρὶς ἠθικοὺς φραγµούς, ἡ γυναίκα γίνεται ἀντικείµενο ἐκµεταλλεύσεως καὶ οὐσιαστικὰ χάνει τὴν ἀξιοπρέπειά της.
.            Ἡ γυναίκα δὲν καταξιώνεται οὔτε ἀπὸ τὴν οἰκονοµικὴ ἀνεξαρτησία της οὔτε ἀπὸ τὴν χειραφέτησή της ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Κάπου ἀλλοῦ κρύβεται τὸ μεγαλεῖο της. Κι αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο µᾶς φανερώνει σήµερα ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγµα τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης.

 2. Τὸ μεγαλεῖο της

.            Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος µέσα σὲ ἕναν κόσµο μὲ ἔντονες προκαταλήψεις ἐναντίον τῶν γυναικῶν τολµᾶ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν ἰσότητα μεταξυ τῶν δύο φύλων καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Δὲν πλεονεκτοῦν οἱ ἄνδρες εἰς βάρος τῶν γυναικῶν. Ὅλοι εἴµαστε ἴσοι!
.            Πόσο τιµητικὴ εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας µέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φανερώνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν κορυφὴ τῆς ἁγιότητος βρίσκεται µία γυναίκα: ἡ Πάναγνη Παρθένος Μαρία, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος! ἀλλὰ καὶ κάθε γυναίκα ποὺ ἐγκολπώνεται τὸν Χριστό, µπορεῖ νὰ με γαλουργήσει καὶ νὰ διακριθεῖ σὲ ἀρετή, σὲ ἀνδρεία, σὲ ἀγάπη, σὲ αὐτοθυσία, στὴν ἁγιότητα!
.            Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ καὶ στὴν ζωὴ τῆς πανσέµνου Νύµφης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης. Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ἦταν µιὰ νεαρὴ κόρη ποὺ διέθετε ὀµορφιά, σοφία, πλούτη καὶ δόξα. Κάπου ἀλλοῦ ὅμως κρυβόταν τὸ μεγαλεῖο της: στὴν ὁλόθερµη ἀγάπη της πρὸς τὸν Χριστό, στὸν Ὁποῖο ἀφιέρωσε ὅλα τὰ χαρίσµατά της. Ἀπὸ τὴν στιγµὴ ποὺ γνώρισε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ δέχθηκε στὴν ψυχή της τὸ καλεσµά Του, Τὸν ἀκολούθησε μὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση. Ἀπέρριψε χωρὶς ἀµφιταλαντεύσεις τὶς δελεαστικὲς προτάσεις τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος εἶχε θαµπωθεῖ ἀπὸ τὸ κάλλος της, καὶ ὁµολόγησε ἐνώπιόν του μὲ παρρησία τὴν χριστιανικὴ πίστη. Μὲ καταπληκτικὴ σοφία ἀποστόµωσε τοὺς φιλοσόφους ποὺ προσπάθησαν νὰ τὴν μεταστρέψουν στὴν εἰδωλολατρία καὶ τοὺς κέρδισε στὸν Χριστό. Ἔµεινε ἀτρόµητη καὶ σταθερὴ µέχρι τέλους καὶ ἀξιώθηκε νὰ μαρτυρήσει μόλις σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν!

*  *  *

.            Ποιός µπορεῖ νὰ µιλήσει γιὰ «ἀσθενὲς φύλο», ὅταν διαβάζει τὸν βίο τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης καὶ τῶν ἄλλων ἀναριθµήτων ἁγίων μαρτύρων γυναικῶν; Ποιός µπορεῖ νὰ μὴ θαυµάσει τὴν τόλµη τῶν Μυροφόρων ἢ τὴν φιλανθρωπικὴ ἀκτινοβολία τῆς ἁγίας Ταβιθᾶ, τῆς ἁγίας Ὀλυµπιάδος, τῆς ἁγίας Φιλοθέης καὶ τόσων ἄλλων; Ποιός µπορεῖ νὰ μὴ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τῶν ἁγίων µητέρων τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἢ ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀνεξάντλητη ὑποµονὴ τῆς ἁγίας Μόνικας;

.            Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο στὸ ὁποῖο ἀνύψωσε ὁ Χριστὸς τὴν γυναίκα. Μεγαλεῖο ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος. Μεγαλεῖο ποὺ ἔγινε πράξη στὴν ζωὴ ὅλων τῶν ἁγίων, κατ᾽ ἐξοχὴν δὲ στὴν Παναγία Παρθένο, τὴν Κεχαριτωµένη. Μακάρι καὶ οἱ σηµερινὲς γυναῖκες νὰ ἀνακαλύψουν αὐτὸ τὸ µυστικὸ μεγαλεῖο καὶ νὰ ποθήσουν νὰ τὸ κατακτήσουν.

 

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2055, 15.11.12

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Το πιο αγαπημένο ζευγάρι στον κόσμο

Παράδειγμα προς μίμηση για όσα ζευγάρια απογοητεύονται από τις δυσκολίες και χωρίζουν εύκολα αποτελούν δύο πιγκουίνοι, οι οποίοι είναι μαζί εδώ και 16 χρόνια.
Αν και τα πουλιά έχουν διάρκεια ζωής 20 χρόνια απ'όταν ξεκινούν την αναπαραγωγή, το ζευγάρι έχει παραμείνει πιστό στο σύντροφο του για 16 ολόκληρα χρόνια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα οι δυο τους έμεναν χώρια, ενώ έχουν διανύσει αποστάσεις που ξεπερνούσαν τα 320.000 χιλιόμετρα για να συναντηθούν.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ζευγάρι αποτελεί φαινόμενο, καθώς οι σχέσεις των πιγκουίνων συνήθως διαρκούν από πέντε έως δέκα χρόνια.

Τα εισόδια της Θεοτόκου και το αδύνατον της "Χειροτονίας -Ιεροσύνης των Γυναικών"


Πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς

Η είσοδος της Κυρίας Θεοτόκου στό νομικό ναό προξενεί στούς Ορθοδόξους Χριστιανούς εορτή θαυμασία καί παγκόσμια, επειδή αυτή έγινε μέ παράδοξο τρόπο καί είναι ένα προοίμιο του μεγίστου καί φρικτού μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, τό οποίο διά μέσου της Θεοτόκου επρόκειτο νά γίνει στόν κόσμο. Έλαβε δέ τήν αφορμή η εορτή των Εισοδίων από τήν εξής υπόθεση. Η παναοίδιμος αγία Άννα, επειδή όλη σχεδόν τή ζωή της πέρασε στείρα, χωρίς νά γεννήσει παιδί, παρακαλούσε τόν Δεσπότη της φύσεως μαζί μέ τόν άνδρα της, τόν άγιο Ιωακείμ, νά χαρίσει σ’αυτούς παιδί καί, αν επιτύγχαναν του ποθουμένου, ευθύς θά αφιέρωναν στόν Θεό τό παιδί, πού θά γεννούσαν. Καί, λοιπόν, γέννησε η αγία Άννα παραδόξως, εξ επαγγελίας καί μετά σπέρματος ανδρός, αυτήν πού έγινε πρόξενος της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, τήν καταλλαγή καί συμφιλίωση του Θεού μέ τούς ανθρώπους, τήν αιτία της αναπλάσεως, της εγέρσεως καί της θεώσεως του πεσόντος Αδάμ, δηλ. αυτή τήν Υπεραγία καί Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία. Γι’αυτό, όταν αυτή έγινε τριών χρονών, τήν πήραν οι γονείς της καί, αφού συγκέντρωσαν τίς παρθένες της γειτονιάς, οι οποίες λαμπαδοφορώντας συνόδευαν τήν Παρθένο, τήν προσέφεραν κατά τήν σημερινή ημέρα στό ναό. Καί, εκπληρώνοντας τίς υποσχέσεις τους, αφιέρωσαν τήν κόρη τους στόν Θεό, πού τούς τήν χάρισε. Γι’αυτό τήν παραδίδουν στούς ιερείς καί μάλιστα στόν τότε αρχιερέα προφήτη Ζαχαρία, τόν πατέρα του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος άρχισε νά εγκωμιάζει τόσο τήν Παρθένο όσο καί τούς γονείς της, τόν Ιωακείμ καί τήν Άννα, η οποία, απευθυνομένη στόν προφήτη Ζαχαρία, του είπε˙ «Δέξου, Αρχιερεύ, τήν κόρη μου, μάλλον τήν κόρη του Θεού. Δέξου τήν καθαρά καί αμόλυντη καί υψηλοτέρα του ουρανού. Βάλ’την στό Ναό, επειδή αυτού πρέπει νά κατοικεί. Ναός Θεού είναι, σέ Ναό της ταιριάζει νά κατοικεί. Αγία είναι, σέ καθαρό τόπο βάλ’την. Στά χέρια του Θεού παράδωσέ την. Σέ τόπο άγιο πρόσθεσέ την, γιά ν’αγιάσει. Πάρε, Ζαχαρία, τήν κόρη μου καί αφιέρωσέ την στό Ναό, γιατί έτσι τάξαμε». Σάν άκουσε ο Ζαχαρίας ότι τήν είχαν ταμμένη στόν Θεό, τήν πήρε νά τήν πάει στό Βήμα. Εκεί μέσα ήταν η στάμνος του Μωϋσέως, πού κάποτε είχε τό μάννα, η ράβδος του Ααρών, τό χρυσό θυμιατήριο, οι πλάκες, πού ήταν γραμμένος ο νόμος. Μόλις μπήκε η Παναγία, έπεσαν όλα καί τήν προσκύνησαν. Αφού, λοιπόν, ο Ζαχαρίας τήν παρέλαβε, τήν έβαλε στό ενδότατο του ναού, όπου έμπαινε μόνος του ο αρχιερεύς μία φορά τόν χρόνο. Καί αυτό τό έκανε κατά βούλησιν Θεού, ο οποίος επρόκειτο σέ λίγο νά γεννηθεί από αυτή, γιά τήν διόρθωση καί σωτηρία του κόσμου.
Μερικοί υποστήριξαν λανθασμένως ότι στό ναό υπήρχε χωρισμένος τόπος, όπου έμεναν μόνο οι παρθένες, καί μαζί μ’αυτές έμενε καί η Θεοτόκος. Οι μέν άλλες παρθένες έβγαιναν μετά τήν απόλυση καί πήγαιναν στά σπίτια τους, μόνο δέ η Θεοτόκος προσκαρτερούσε στό ναό. Η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη, διότι η Θεοτόκος εισήλθε όχι στόν οίκο των παρθένων, αλλά σ’αυτά τά άγια των αγίων καί εκεί έμεινε τρεφομένη από τόν άγγελο. Καί αν αυτό φαίνεται άτοπο, τό νά εισέλθει δηλ. γυναίκα στό ενδότατο του ναού, αυτό τό φαινομενικά άτοπο τό διόρθωσε ο Ζαχαρίας, λέγοντας στό λαό ότι ο Θεός δείχνει στό Λογείο, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά του, ότι θέλει νά μπει η Παρθένος μέσα σ’αυτά τά άγια των αγίων καί έτσι έπεισε τόν λαό νά δεχθεί νά βάλει τήν Παρθένο εκεί. Αφού, όμως, η Κυρία Θεοτόκος γέννησε τόν Κύριο, ο Ζαχαρίας τήν συναρίθμησε μέ τίς παρθένες, πού προσκαρτερούσαν στό ναό, επειδή ήταν Παρθένος καί μετά τόκον, γι’αυτό καί φονεύθηκε.
Εκεί, λοιπόν, η Παρθένος διέμεινε δώδεκα χρόνια, τρεφομένη μέν ξενοπρεπώς από τόν Αρχάγγελο Γαβριήλ μέ ουράνια τροφή, αξιουμένη δέ της εμφανείας του Θεού καί της ομιλίας μέ τούς Αγγέλους, έως ότου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού καί των ουρανίων καί υπερφυσικών εκείνων μηνυμάτων, τά οποία εμήνυαν ότι ο Θεός ευδόκησε νά σαρκωθεί απ’αυτή φιλανθρώπως, γιά ν’αναπλάσει τόν κόσμο, πού είχε φθαρεί από τήν αμαρτία. Τότε η Θεοτόκος, αφού εξήλθε από τά άγια των αγίων, παραδόθηκε στόν μνήστορα άγιο Ιωσήφ, γιά νά υπάρξει εκείνος φύλακας καί μάρτυς της παρθενίας της καί γιά νά υπηρετήσει καί στόν άσπορο τόκο της καί στή φυγή στήν Αίγυπτο καί στήν επάνοδο στή γη του Ισραήλ[1].
Θα θέλαμε να κάνουμε ένα μικρό σχόλιο σχετικά με αυτή την ξενοπρεπή, ουράνια τροφή της Θεοτόκου από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Στην περίπτωση αυτή έχουμε πρακτική εφαρμογή του λόγου του Κυρίου : «ουκ επ’άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ εν παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού»[2], δηλ. ο άνθρωπος δεν θα ζει με άρτο μόνο, αλλά και με κάθε λόγο, που βγαίνει από το στόμα του Θεού. Εδώ διαφαίνεται η σχέση σωματικής και πνευματικής τροφής. Και οι δύο είναι απαραίτητες και αναγκαίες, για να τραφεί το σώμα και η ψυχή. Την ανωτερότητα, όμως, και την υπεροχή στην ιεράρχηση κατέχει η πνευματική τροφή. Όταν δε ο Θεός πει, ο άνθρωπος ζει και χωρίς σωματική τροφή, όπως αυτό συνέβη και συμβαίνει στη ζωή αγίων ασκητών. Αυτό θα μπορούσε να είναι και μία απάντηση, μία λύση διεξόδου, μπροστά στην παγκόσμια οικονομική κρίση, που μαστίζει τον κόσμο, η οποία ουσιαστικά είναι κρίση βαθύτατα πνευματική και ηθική, που εδράζεται στην απιστία, την αθεΐα, την αποστασία από το θέλημα του Αγίου Τριαδικού Θεού και την αμετανοησία, μέσα στα πλαίσια της οποίας πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας στερούνται ακόμη και τα προς το ζην και της σωματικής τροφής. Ότι δηλ. οφείλουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας και την φροντίδα μας περισσότερο στην πνευματική τροφή της ψυχής. Αν κάποιος είναι τακτοποιημένος κατά το δυνατόν ως προς τα πνευματικά με την ακρόαση, μελέτη και εφαρμογή του θείου λόγου, του θείου θελήματος, με μυστηριακή ζωή δηλ. με συχνή και αδιάλειπτη προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση, εκκλησιασμό και θεία Κοινωνία, τότε δεν έχει να φοβάται σε τίποτε την έλλειψη της σωματικής τροφής. Γιατί η έλλειψη της πνευματικής τροφής, ο πνευματικός λιμός είναι ασυγκρίτως χειρότερος από την έλλειψη της σωματικής τροφής, του σωματικού λιμού. Και ο ίδιος ο Κύριος λέει : «Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι. Φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη»[3]. Δηλ.  μη φοβηθείτε από τους διώκτες, οι οποίοι θανατώνουν το σώμα, δεν έχουν όμως την δύναμη να θανατώσουν την ψυχή. Αλλά, να φοβηθείτε περισσότερο τον Θεό, ο οποίος μπορεί να καταδικάσει στην απώλεια της κολάσεως και την ψυχή και το σώμα. Αλλά και στην περίπτωση του σωματικού λιμού, της ελλείψεως της σωματικής τροφής, και πάλι ο Χριστός έχει δώσει την λύση στο ερώτημα-απορία πώς θα τρεφόμαστε με θαυματουργικές επεμβάσεις. Στην Π.Δ. έδωσε το μάννα στον Ισραηλιτικό λαό στην Αίγυπτο. Στον προφήτη Ηλία έστειλε το κοράκι, που του μετέφερε κρέας. Στα εισόδια της Θεοτόκου έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, ο οποίος έτρεφε την Παναγία με ουράνια τροφή. Αλλά και στην Κ.Δ. ο ίδιος Χριστός επετέλεσε το θαύμα πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων. Τα πάντα μπορεί να καταφέρει ο Θεός, φτάνει εμείς να καταφάσκουμε συνεχώς, να συνεργαζόμαστε, να έχουμε απόλυτη πίστη στην θεία πρόνοιά Του.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρεται στήν Παναγία ως ησυχάστρια, στηριζόμενος στόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, σύμφωνα μέ τόν οποίο όλα τά δώδεκα χρόνια, πού πέρασε η Παναγία μέσα στό ναό, από τά Εισόδια μέχρι τόν Ευαγγελισμό, έζησε ησυχαστική καί ασκητική ζωή, ως η πρώτη ησυχάστρια καί ασκήτρια. Ήταν τόσο πολύ αφιερωμένη στό έργο της προσευχής, ώστε βαθούλωσαν τά μάρμαρα του ναού από τίς πολλές γονυκλισίες, πού έκανε.
Επίσης, κατά τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, η Θεοτόκος, βρισκομένη δώδεκα χρόνια στά άγια των αγίων, άκουγε τίς θείες Γραφές, δηλ. τήν Π.Δ., πού διαβάζονταν στό ναό κατά τίς ακολουθίες καί από εκείνες έμαθε τήν παράβαση καί τό ολίσθημα των Προπατόρων καί τίς προφητείες περί του εαυτού της καί του Υιού της[4].
Όπως όλες οι Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές έχουν αντίκτυπο και προσφέρουν πολλά διδάγματα εις πνευματικήν ωφέλειαν ημών των Χριστιανών, έτσι και η Θεομητορική εορτή των Εισοδίων. Οι άγιοι Πατέρες κάνουν λόγο για τρία είδη εισόδου του ανθρώπου. Το πρώτο είδος εισόδου είναι η είσοδος του ανθρώπου στην επίγεια ζωή με την φυσική, βιολογική του γέννηση. Αυτή η είσοδος λέγεται νυκτερινή είσοδος, διότι ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στην αμαρτία. Ο προφητάναξ Δαβίδ, αναφερόμενος σ’αυτή τη είσοδο, λέει χαρακτηριστικά στον Ν΄ (50ό) ψαλμό: «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου». Το δεύτερο είδος εισόδου είναι η είσοδος του ανθρώπου στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την πνευματική ζωή με την διά του αγίου Βαπτίσματος γέννηση. Η είσοδος αυτή λέγεται φώτισμα. Τέλος, το τρίτο είδος εισόδου είναι η είσοδος του ανθρώπου στα πραγματικά Άγια των Αγίων, δηλ. στην επουράνιο και αιώνιο Βασιλεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού διά της αξίας μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού, με την οποία λαμβάνει την πρόγευση και τον αρραβώνα της Βασιλείας, και διά της καθολικής Αναστάσεως στη Β΄ Παρουσία, με την οποία μετέχει στους γάμους της Βασιλείας.  
Η είσοδος της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων είναι όντως ένα καινοφανές και μη επαναλαμβανόμενο γεγονός στην ιστορία. Καινοφανές μεν γιατί πρώτη φορά επετράπη σε γυναίκα να εισέλθει στα Άγια των Αγίων, μη επαναλαμβανόμενο δε διότι δεν επετράπη έκτοτε να εισέρχεται γυναίκα στο Άγιο Βήμα, το Ιερό. Η απαγόρευση αυτή μάλιστα έχει πάρει άκαμπτο συνοδικό χαρακτήρα με ιεροκανονική επικύρωση.
Στην ακολουθία των Χαιρετισμών των Εισοδίων της Θεοτόκου στον οίκο, που αρχίζει με το γράμμα «Μ», ο ιερός υμνογράφος αναφέρει : «Μη τολμήση γυνή τις, εισελθείν εν Αγίω Βήματι, όπου μόνη εισήλθε, η Αγία εν ταις γυναιξίν, εις τα των Αγίων Άγια, ου μόνος ο Αρχιερεύς εισήρχετο, του ενιαυτού άπαξ». Επίσης, στον οίκο με το γράμμα «Ψ», λέει : «Χαίρε, μόνη η αξία εν τω Βήματι εισελθείν˙ χαίρε, σοι γαρ μόνη έξεστιν εν τω Ιερώ οικείν».
Ο 69ος Ιερός Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής  Συνόδου ορίζει: «Μη εξέστω τινί των απάντων εν λαϊκοίς τελούντι, ένδον του ιερού εισιέναι θυσιαστηρίου». Το άγιον Βήμα είναι αφιερωμένο στους ιερωμένους. Γι’αυτό ο παρών Κανών εμποδίζει την είσοδο σ’αυτό των λαϊκών. Και σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης : «Γι’αυτό ας παρακινηθούν οι ιερείς και πνευματικοί να αποκόψουν την παράνομη συνήθεια, που επικρατεί σε πολλούς τόπους, το να εισέρχονται λαϊκοί μέσα στο άγιο βήμα, η οποία (συνήθεια), μη διακρίνοντας ιερείς από λαϊκούς, κάνει να πίπτουν οι λαϊκοί στην ποινή του βασιλέως Άχαζ, ο οποίος, λαϊκός όντας, τόλμησε να επιχειρήσει τα έργα των ιερωμένων. Κατά κάποιον τρόπο κι αυτοί, εισερχόμενοι στον διορισμένο τόπο των ιερέων, οικειοποιούνται τα των ιερέων»[5].
Το γεγονός αυτό της εισόδου της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων το εκμεταλλεύονται δυστυχώς οι προοδευτικοί, εκσυγχρονιστές, ανανεωτές, οικουμενιστές κληρικοί και θεολογοι και ομιλούν και ενθέρμως υποστηρίζουν ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία θα πρέπει να σπάσει να ανωτέρω στεγανά και να επιτρέψει την χειροτονία και την μυστηριακή ιερωσύνη των γυναικών, διακηρύσσοντας μάλιστα μέσω συνεδρίων ότι δήθεν η ορθόδοξος παράδοση δεν έχει ισχυρά επιχειρήματα εναντίον της χειροτονίας των γυναικών. 
Η ιερωσύνη, όμως, όπως είναι γνωστό, πηγάζει από τόν Ίδιο τόν Ιησού Χριστό, δηλαδή τό αρχιερατικό Του αξίωμα, γι’αυτό καί ο Ίδιος αποκαλείται ο Μέγας Αρχιερεύς. Η ιερωσύνη του Χριστού προτυπώθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη, τόσο από τήν ιερατική φυλή του Λευί, όσο καί από τόν Μελχισεδέκ, γιά τόν οποίο κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος στήν πρός Εβραίους επιστολή. Ο Αρχιερεύς Χριστός παρέδωσε τήν ιερωσύνη, χειροτονώντας τούς αγίους Αποστόλους καί αυτοί μέ τή σειρά τους «επέθηκαν τάς χείρας των επί»[6] άλλους άνδρας αξίους της ιερωσύνης καί όχι γυναίκας, όπως εσφαλμένα συμβαίνει μέ τά απεξηραμμένα φύλλα της αιρετικής παρασυναγωγής του Προτεσταντισμού καί δή των Αγγλικανών, των Λουθηρανών καί των Μεταρρυθμισμένων, οι οποίοι, επηρρεασμένοι από τό ανόητο φεμινιστικό κίνημα, επιτρέπουν τήν συμμετοχή γυναικών στό Μυστήριο της ιερωσύνης, τήν οποία δυστυχώς υιοθετούν ακόμη καί ακαδημαϊκοί οικουμενιστές «θεολόγοι». Αυτή η ακατάπαυστη διαδοχή της ιερωσύνης συνεχίσθηκε ανά τούς αιώνες καί φθάνει μέχρι καί τίς ημέρες μας, αλλά καί έως συντελείας αιώνων. Γι’αυτό καί στήν Ορθόδοξη Εκκλησία ομιλούμε περί αποστολικής διαδοχής.
Ο ομότιμος καθηγητής της Χριστιανικής Ηθικής στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης σημειώνει τα εξής σχετικά με το θέμα : «Το ενδιαφέρον του θέματος από την πλευρά της Χριστιανικής ηθικής συνίσταται κυρίως στην άποψη ότι η άρνηση της χειροτονίας των γυναικών συνδέεται με κάποια γενικότερη υποτίμησή τους στην Εκκλησία. Η άποψη όμως αυτή παραθεωρεί και βασικά στοιχεία, που έχουν σχέση με τη λειτουργική υπεροχή της γυναίκας στη ζωή και τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Και πρίν απ’όλα παραμερίζει την πρόταξη της γυναίκας στη σωτηρία του ανθρώπου και τη συντριβή του διαβόλου. Η έχθρα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον διάβολο είναι κυρίως έχθρα ανάμεσα στη γυναίκα και το διάβολο. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι γίνεται λόγος και για «σπέρμα» της Εύας, που θα συντρίψει το διάβολο[7]. Η  Εύα έλαβε το πρωτευαγγέλιο της σωτηρίας και η Παναγία δέχθηκε τον Ευαγγελισμό της θείας ενανθρωπήσεως.
Η γυναίκα λοιπόν που πρωτοστάτησε στη πτώση πρωτοστατεί και στην ανόρθωση του ανθρώπου. Ο άνδρας συμπαρασύρεται στη πτώση και συμπορεύεται στην ανόρθωση. Ο πρώτος ρόλος δε βρίσκεται σ’αυτόν, αλλά στη γυναίκα. Και στις δύο περιπτώσεις η γυναίκα πρωτοστατεί και ο άνδρας ακολουθεί. Ειδικότερα η Παναγία γίνεται συναίτιος της θείας ενανθρωπήσεως, μαζί με τον ίδιο τον Θεό. Δανείζει στον Θεό την ανθρώπινη φύση, που γίνεται η απαρχή της καινής κτίσεως. Από την άποψη αυτή η Παναγία είναι «μετά τον πρώτον ιεράρχην Χριστόν, έτερος Ιεράρχης»[8]. Ο αποκλεισμός όμως της γυναίκας από την μυστηριακή ιερωσύνη έχει πραγματικό και συμβολικό νόημα. Η γυναίκα συνεργεί στο μυστήριο της σωτηρίας, ενώ ο άνδρας διακονεί. Οι ιέρειες ήταν ευρύτατα γνωστές στον προχριστιανικό κόσμο εκτός του Ισραήλ. Ειδικότερα υπήρχαν στις θρησκείες των Ελλήνων και των Ρωμαίων, με τις οποίες ήρθε σε άμεση σχέση η Εκκλησία, αλλά και ο Ισραήλ. Γι’ αυτό από κοινωνική άποψη φαίνεται παράδοξη η απουσία ιερειών στον ιουδαιοχριστιανικό κόσμο, όπου μάλιστα η θέση της γυναίκας ήταν υψηλότερη. Επιπλέον σε ολόκληρη τη χριστιανική γραμματεία, όπου παρουσιάζονται πλείστα εκκλησιαστικά ζητήματα, ουδέποτε ανέκυψε ζήτημα ιερειών. Μόνο η γνωστικίζουσα αίρεση του Μοντανισμού δεχόταν γυναίκες στον επισκοπικό και τον πρεσβυτερικό βαθμό, πράγμα που χαρακτήρισε ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου ως «ειδωλοποιόν επιτήδευμα» και «εγχείρημα διαβολικόν»[9].
Οι χαρακτηρισμοί του αγίου Επιφανίου δεν πρέπει να θεωρηθούν τυχαίοι, αλλά δηλωτικοί της στάσεως της Εκκλησίας απέναντι στην μυστηριακή ιερωσύνη των γυναικών. Οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι είχαν εξαρχής όχι μόνο λειτουργική, αλλά και συμβολική θέση στο σώμα της Εκκλησίας. Αυτοί υπάρχουν «εις τύπον του Πατρός» ή «εις τύπον Θεού»[10]. Ενώ στο «βασίλειον ιεράτευμα»[11] προσέρχονται αδιακρίτως άνδρες και γυναίκες, στην μυστηριακή ιερωσύνη προσλαμβάνονται μόνο άνδρες. Η παρουσία ιερειών θα υποδήλωνε την ύπαρξη γυναικείων θεοτήτων, όπως συνέβαινε στις προχριστιανικές θρησκείες. Η άρνηση δηλ. της ειδωλολατρίας, που συνεπάγεται και την άρνηση θεοτήτων των δύον φύλων, συμβαδίζει με την απουσία ιερειών. Η Εκκλησία είχε μόνο διακόνισσες, που εξυπηρετούσαν πρακτικές λειτουργικές ανάγκες, και όχι ιέρειες με μυστηριακή ιερωσύνη συμβολικού χαρακτήρα, που χαρακτηρίζεται ως «ειδωλοποιόν επιτήδευμα» ή «εγχείρημα διαβολικόν», δηλ. ειδωλολατρία. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Μοντανισμός εκτός από την ιερωσύνη των γυναικών διατήρησε και άλλα ειδωλολατρικά στοιχεία, ενώ ο εισηγητής του Μοντανός ήταν αρχικά ιερέας της θεάς Κυβέλης. Αλλά και σήμερα η προώθηση γυναικών στην ιερωσύνη δεν είναι άσχετη με τη διάδοση νεογνωστικών και νεοπαγανιστικών αντιλήψεων, που χαρακτηρίζουν το γενικότερο πνεύμα της εποχή μας»[12].
Υπάρχουν και άλλα πάμπολλα επιχειρήματα εναντίον της χειροτονίας των γυναικών, τα οποία παραθέτουμε στη συνέχεια, όπως τα καταγράφει ο κ. Χρήστος Λιβανός[13]:
α) Η ρίζα της αληθείας, ότι μόνο άρρενες πρέπει να λαμβάνουν ιερωσύνη βρίσκεται στην εντολή του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη «παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται»[14].
β) Η ιερωσύνη κατά την Παλαιά Διαθήκη εδίδετο μόνο σε άνδρες.
γ) Ο Χριστός δεν επέλεξε καμμία γυναίκα ως Απόστολό Του. Και οι δώδεκα Απόστολοί Του ήσαν άνδρες.
δ) Ο προδότης Ιούδας δεν αντικαταστάθηκε από γυναίκα, αλλά από άνδρα, τον Απόστολο Ματθία[15].
ε) Στον Μυστικό Δείπνο ο Χριστός κάλεσε μόνο τους Δώδεκα και σ’αυτούς παρέδωσε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
στ) Την εντολή να βαπτίσουν «πάντα τα έθνη» έδωσε ο Χριστός μόνο στους Αποστόλους και όχι στον ευρύτερο κύκλο των μαθητών Του, που αποτελούσαν και γυναίκες[16].
ζ) Την εξουσία του «δεσμείν και λύειν αμαρτίας» έδωσε ο Χριστός μόνο στους Αποστόλους Του και όχι σε γυναίκες[17].
η) Η Παναγία, αν και προερχομένη, κατά τον άγιο Γερμανό Κωνσταντινουπόλεως, «εκ γένους ιερατικού, φυλής Ααρωνείτιδος, ρίζης προφητικής και βασιλικής»[18], δεν έλαβε την ιερωσύνη. Ο ίδιος ο Υιός της δεν την συμπεριέλαβε μεταξύ των Αποστόλων.
θ) Οι Απόστολοι ουδέποτε χειροτόνησαν γυναίκες.
ι) Η Παύλειος διδασκαλία είναι αληθινός καταπέλτης εναντίον της ιερωσύνης των γυναικών. «Αι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν», παραγγέλλει στους Κορινθίους[19], «γυναικί δε διδάσκειν ουκ επιτρέπω», γράφει προς τον Απόστολο Τιμόθεο[20]. Πώς λοιπόν θα χειροτονήσουμε γυναίκες, εφ’όσον ο ίδιος ο Κύριος[21] απαγορεύει σ’αυτές το «διδάσκειν», το οποίο είναι αναπόσπαστο μέρος της θείας Λατρείας και από τα βασικότερα καθήκοντα του πρεσβυτέρου και του επισκόπου;
ια) Ο πρεσβύτερος πρέπει να είναι «μιάς γυναικός ανήρ»[22], συμβουλεύει ο Απόστολος, χωρίς όμως να προσθέσει και το αντίστροφο, «ενός ανδρός γυνή».
ιβ) Ο επίσκοπος ίσταται «εις τύπον και τόπον Χριστού». Ο Χριστός είναι άνδρας. Δύναται γυναίκα να σταθεί εις τύπον και τόπον του ανδρός Χριστού;
ιγ) Ο ιερεύς είναι «alter Christus», άλλος Χριστός. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος, η δε Εκκλησία η Νύμφη. Δύναται γυναίκα να θεωρηθεί Νυμφίος; Θα τολμήσουμε να συμβολίσουμε την υπερφυά σχέση Χριστού-Εκκλησίας με τη διεστραμμένη σχέση ομοφυλοφίλου ζεύγους; Αυτό ακριβώς πράττουν όσοι ετερόδοξοι παρέχουν την ιερωσύνη στις γυναίκες.
ιδ) Η Ιερά Παράδοση, την οποία δεν παραδέχονται οι Προτεστάντες, μαρτυρεί κατά της χειροτονίας γυναικών, αφού επί 2012 έτη τώρα όλοι οι φορείς της ιερωσύνης ήταν και είναι άνδρες.
ιε) Πλήθος αγίων γυναικών κοσμεί το νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας. Μεταξύ αυτών οι Μυροφόρες, οι ισαπόστολοι Φωτεινή και Ελένη, καθώς και άγιες μητέρες μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Καμμία απ’αυτές δεν υπήρξε ιερουργός των θείων Μυστηρίων. Καμμία από τις αρχαίες διακόνισσες ή τις ανά τους αιώνες μοναχές δεν απαίτησε να λάβει το αξίωμα της ιερωσύνης.
ιστ) Οι Αποστολικές Διαταγές είναι σαφείς και κατηγορηματικές: «Ουκ επιτρέπομεν ουν γυναίκας διδάσκειν εν εκκλησία, αλλά μόνον προσεύχεσθαι και των διδασκάλων επακούειν. Και γαρ και αυτός ο διδάσκαλος ημών Κύριος Ιησούς Χριστός ημάς τους δώδεκα πέμψας μαθητεύσαι τον λαόν και τα έθνη, γυναίκας ουδαμού εξαπέστειλεν εις το κήρυγμα… Ει δε εν τοις προλαβούσι διδάσκειν αυταίς ουκ επιτρέπομεν, πως ιερατεύσαι ταύταις παρά φύσιν τις συγχωρήσει; Τούτο γαρ της των Ελλήνων αθεότητος το αγνόημα θηλείαις θεαίς ιερείας χειροτονείν, αλλ’ ου της του Χριστού διατάξεως»[23].
ιζ) Ο Τερτυλλιανός γράφει : «Δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να ομιλεί στην εκκλησία ούτε να διδάσκει ούτε να χρίει ούτε να κάνει την προσκομιδή ούτε να διεκδικεί για τον εαυτό της οποιοδήποτε αξίωμα που έχουν οι άνδρες ή κάποιο ιερατικό λειτούργημα»[24].
ιη) Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου ρωτά : «τίνι ουν σαφές εστιν ότι των δαιμόνων εστί το δίδαγμα και σχήμα και ηλλιοωμένον το επιχείρημα»; Και προσθέτει : «Θεώ γαρ απ’αιώνος ουδαμώς γυνή ιεράτευσεν»[25].
ιθ) Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει «οι γυναίκες να απομακρύνονται από μια τέτοια υπηρεσία, όπως και το πλείστον των ανθρώπων», προσθέτοντας ότι «ο θείος νόμος απομακρύνει τις γυναίκες από το ιερατικό λειτούργημα, αλλ’αυτές επιζητούν να το κατακτήσουν δυναμικά»[26].
Τέλος, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν υιοθέτησε και δεν πρέπει να υιοθετήσει ποτέ την χειροτονία-ιερωσύνη των γυναικών, για να διακρίνεται και να μην εξομοιώνεται με την αιρετική παρασυναγωγή του Προτεσταντισμού καί δή των Αγγλικανών, των Λουθηρανών καί των Μεταρρυθμισμένων. Μπροστά στην ανωτέρω ακαταμάχητη θεολογική επιχειρηματολογία εναντίον της χειροτονίας των γυναικών, τί έχουν να απολογηθούν οι Οικουμενιστές, οι οποίοι αδιάντροπα και ανερυθρίαστα συμμετέχουν στο παμπροτεσταντικό Παγκόσμιο Συμβούλιο των δήθεν «Εκκλησιών» ή καλύτερα των Αιρέσεων, αλληλοασπαζόμενοι, συναγελαζόμενοι, συντρώγοντες, συμπίνοντες και κυρίως συμπροσευχόμενοι με παστόρισσες και ιέρειες και αναγνωρίζοντες την «ιερωσύνη» ή μάλλον μιαροσύνη τους;


[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλλη, Θεσ/κη 2003,                                              
   σσ. 148-151.
[2] Ματθ. 4, 4.
[3] Ματθ. 10, 28.
[4] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Η Υπεραγία Θεοτόκος στη ζωή και το έργο του αγίου Νικοδήμου», Κολλυβαδικά. Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης-Άγιος Αθανάσιος Πάριος, εκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 2004, σσ. 33-35.
[5] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 280-281.
[6] Πράξ. 6, 6.
[7] Γέν. 3, 15.
[8] Θεοφάνους Νικαίας, Λόγος  εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον  11, εκδ. M. Jugie, Theorhanes Nicaenus (+ 1381), Sermo in Sanctissimam Deiparam,  
  Lateranum Romae 1935, σ. 64.
[9] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΆΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, Πανάριον  49, PG 42, 745BC.
[10] ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, Προς Μαγνησιείς 4, Προς Τραλλιανούς 3. 
[11] Α΄ Πέτρου 2, 9.
[12] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Χριστιανική ηθική  ΙΙ, εκδ. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, σσ. 384-387.
[13] ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ, «Εμπόδια στόν διάλογο μέ τόν Προτεσταντισμό», εν Οικουμενισμός˙ Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις. Πρακτικά διορθοδόξου επιστημονικού συνεδρίου. Αίθουσα τελετών Α.Π.Θ. 20-24 Σεπτεμβρίου 2004, τ. Β΄, εκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 627-632.
[14] Λκ. 2, 23.
[15] Πράξ. 1, 21-26.
[16] Μτθ. 28, 16-20.
[17] Ιω. 20, 23.
[18] ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, Εις την Είσοδον της Θεοτόκου Β΄, PG 98, 313A.
[19] Α΄ Κορ. 14, 34.
[20] Α΄ Τιμ. 2, 12.
[21] Α΄ Κορ. 14, 35.
[22] Τίτ. 1, 6.
[23] Αποστολικαί Διαταγαί  ΙΙΙ, 6, 1-2 και 9, 1-4.
[24] ΤΕΡΤΥΛΛΙΑΝΟΣ, De Virginibus, IX, 1, C.C. ii, 1218-19.
[25] ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, Κατά αιρέσεων  49, 2-3, PG 41, 881.
[26] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Περί Ιερωσύνης  ΙΙ, 1, 2.

πηγή

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

η Aγάπη είναι Θαύμα...

theophilos.jpg
Οποιο αληθινο ζευγαρι γνωρισα και προσεχτικα παρατηρησα,ειδα πως τα καταφερνει τοσο θεαματικα στην αγαπη.... γιατι ειναι.... ζευγαρι ταπεινων...  

Πλασματα συντετριμμενα απο καποιο μαρτυριο στη ζωη τους-μαρτυριο που τους εμαθε ν'αποξεχνουν τον εαυτο τους-ειτε πλασματα χαρισματικα.

 
Απο καποια προσωπα-δειγματα που ο ουρανος στελνει κατα καιρους αναμεσα μας για να μας παρακινησει στην αρετη και την ανδρεια...
 
Θα τα καταφερουν να ειναι μαζι,πραγματικα μαζι,ακομα και περα απο το προσκαιρο εμποδιο του θανατου,γιατι θα καταφερουν εκεινο που εχω ακουσει και θεωρω σαν τον καλυτερο προσδιορισμο της αγαπης......
 
ΑΓΑΠΗ σημαινει να αναζητω να γεμισω τις δικες σου αναγκες και οχι να θελω,χρησιμοποιωντας σε,να καλυψω τις δικες μου αναγκες...
 

Μοναχα ο ερωτας που εχει το ΘΑΡΡΟΣ να γινει αγαπη ΝΙΚΑΕΙ το χρονο και ΖΕΙ....

  Εξαλλου,κι επειδη η ΑΓΑΠΗ ειναι ΘΑΥΜΑ , .......πρεπει το θαυμα να σου ανηκει.....  

Να το αξιζεις.....!!!!

Mάρω Βαμβουνάκη

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Η χριστιανική συζυγία: Συμβουλές προς τον σύζυγο


Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Ας θεωρούμε, λοιπόν, ότι ο άνδρας είναι το κεφά­λι και η γυναίκα το σώμα, όπως αποδεικνύει και τούτος ο αποστολικός συλλογισμός: «Ο άνδρας είναι η κεφαλή (δηλ. ο αρχηγός) της γυναίκας, όπως και ο Χριστός της Εκκλησίας. Ο Χριστός είναι και ο σω­τήρας του σώματός Του, της Εκκλησίας. Όπως όμως η Εκκλησία υποτάσσεται στο Χριστό, έτσι και οι γυναίκες πρέπει σε όλα να υποτάσσονται στους άνδρες τους» (Εφ. 5:23-24).
Εσύ, ο άνδρας, ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύ­ει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ' εσένα, και τον επαι­νείς και τον θαυμάζεις. Ακου, όμως, τι λέει παρακά­τω. Ακου τι ζητάει από σένα: «Οι άνδρες ν' αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκ­κλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι' αυτήν» (Εφ. 5:25). Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δες τώρα υπερβολή αγάπης. Θέλεις να υπακούει σ' εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χρι­στό; Φρόντιζε κι εσύ γι' αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιά­σεις γι' αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πά­ντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.

Γιατί ούτε κι έτσι θα έχεις κάνει κάτι ισάξιο μ' εκείνο που έκανε ο Χριστός για την Εκκλησία, αφού εσύ θα έχεις πάθει γι' αυτήν με την οποία είσαι ενω­μένος, ενώ ο Κύριος έπαθε γι' αυτήν που Τον απο­στρεφόταν και Τον περιφρονούσε. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέ­ρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ' εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου. Αν δεν σε προ­σέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώ­σεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα. Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, ή μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου. Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγά­πη και τον καλό τρόπο.
Τί συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της; Και ποιά οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί μέ γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα; Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις. Ούτε ο Χριστός έκανε κά­τι τέτοιο. «Και τη ζωή του», λέει, «πρόσφερε γι' αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει» (Εφ. 5:25-26). Επομένως ήταν ακάθαρτη, είχε ελατ­τώματα, ήταν άσχημη και ποταπή.



Γι’ αυτό μη ζητάς από τη γυναίκα αυτά που δεν είναι δικά της. Βλέπεις, ότι όλα από τον Κύ­ριο τα πήρε η Εκκλησία. Απ’ αυτόν έγινε ένδοξη και λαμπρή. Μη νιώσεις αποστροφή για τη γυναίκα, επει­δή έτυχε να μην είναι όμορφη. Ακουσε τι λέει η Γρα­φή: «Η μέλισσα είναι τόσο μικρή ανάμεσα στα φτε­ρωτά, μα ο καρπός των κόπων της είναι τόσο γλυκός!» (Σοφ. Σειρ. 11:3). Θεού πλάσμα είναι η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τί δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα; Μα και την όμορφη γυναίκα μην την παινέψεις, μην τη θαυμάσεις. Ο θαυμασμός της μιας και η περιφρόνηση της άλλης δείχνουν άνθρωπο ακό­λαστο. Την ομορφιά της ψυχής να ζητάς και το Νυμφίο της Εκκλησίας να μιμείσαι. Η σωματική ομορ­φιά, πέρα από το ότι είναι γεμάτη αλαζονεία, προκα­λεί ζήλεια, πολλές φορές μάλιστα και αβάσιμες υπο­ψίες. Δεν χαρίζει, όμως, ηδονή; Για λίγο, ναι· για ένα μήνα ή δύο, ή το πολύ για ένα χρόνο· υστέρα, όχι πια. Γιατί, λόγω της συνήθειας, δεν σου κάνει πια αίσθηση η ομορφιά, η οποία όμως διατηρεί την αλαζονεία της. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση μιας γυ­ναίκας που δεν έχει εξωτερική ομορφιά, έχει όμως εσωτερική. Εκεί είναι φυσικό η ηδονή και η αγάπη του συζύγου να παραμένουν απ’ την αρχή ως το τέλος αμείωτες, γιατί προέρχονται από ομορφιά ψυχής και όχι σώματος.
Υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τ' αστέρια τ' ουρα­νού; Σώμα τόσο λευκό δεν μπορείς να μου βρεις. Μά­τια τόσο λαμπερά δεν μπορείς να μου δείξεις. Όταν δημιούργησε ο Θεός τ' αστέρια, οι άγγελοι τα θαύ­μασαν γεμάτοι έκπληξη. Κι εμείς τώρα τα θαυμάζου­με, όχι όμως τόσο πολύ, όσο όταν τα πρωτοείδαμε. Αυτό κάνει η συνήθεια. Ελαττώνει την έκπληξη, επο­μένως και το θαυμασμό και την έλξη. Σκεφτείτε τώρα πόσο περισσότερο ισχύει αυτό στην περίπτωση της γυναίκας. Αν μάλιστα τύχει να τη βρει και κάποια αρρώστια, αμέσως χάθηκαν όλα. Να γιατί από τη γυναίκα πρέπει να ζητάμε καλοσύνη, μετριοφροσύνη, ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της ψυχικής ομορφιάς. Σωματική ομορφιά να μη ζητάμε. Δεν βλέπετε τόσους και τόσους, που πήραν ωραίες γυναίκες, πως κατέστρεψαν τη ζωή τους αξιο­θρήνητα; Και δεν βλέπετε άλλους, που, χωρίς να έχουν ωραίες γυναίκες, έζησαν πολύ ευτυχισμένα;
Ούτε, όμως, και για πλούσια γυναίκα να ψάχνουμε. Κανένας ας μην περιμένει να γίνει πλούσιος με το γά­μο. Αισχρός και αξιοκαταφρόνητος είναι ένας τέτοιος πλουτισμός. Επιπλέον, όπως λέει ο απόστολος, «όσοι θέλουν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμό, σε πα­γίδα του διαβόλου και σε πολλές επιθυμίες ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους στην κα­ταστροφή και στο χαμό» (Α' Τιμ. 6:9).
Από τη γυναίκα, λοιπόν, μη ζητάς λεφτά, αλλά αρετές. Είναι δυνατό ν' αδιαφορείς για τα σπουδαι­ότερα και να φροντίζεις για τα ασήμαντα; Δυστυχώς, όμως, σε όλα αυτό κάνουμε. Αν αποκτήσουμε παιδί, νοιαζόμαστε όχι για το πως θα γίνει καλός άνθρω­πος, αλλά για το πως θα του εξασφαλίσουμε πλούτη· όχι για το πως θ' αποκτήσει καλούς τρόπους, αλλά για το πως θα έχει πολλούς πόρους. Στο επάγγελμά μας, πάλι, δεν κοιτάμε πως θα το ασκήσουμε τίμια, αλλά πως θα μας φέρει μεγάλα κέρδη. Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα λεφτά. Μας έχει κυριέψει ο έρωτας του χρήματος, γι' αυτό οδηγούμαστε στην καταστρο­φή.
«Έτσι», συνεχίζει ο απόστολος, «και οι άνδρες οφείλουν ν' αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγα­πούν τω ίδιο τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυ­ναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του. Κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλ' αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει και ο Κύριος για την Εκκλησία, γιατί όλοι είμαστε μέλη του σώματός Του από τη σάρκα Του και τα οστά Του» (Εφ. 5:28-30). …



Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγά­πη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου. Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες ή ελλεί­ψεις έχουμε; Ο ένας έχει τα πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρω­στο κ.ο.κ. Και όμως, δεν το κακομεταχειρίζεται ούτε το κόβει· απεναντίας μάλιστα, το φροντίζει και το πε­ριποιείται περισσότερο απ’ όσο τα υγιή μέλη του, και ο λόγος είναι ευνόητος.
Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν' αγα­πάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μιαν άλλη σπουδαιότερη αιτία: Γιατί δεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα.



Αλλά και η γυναίκα δεν πρέπει να περιφρονεί τον άνδρα της για οποιονδήποτε λόγο, προπαντός αν εί­ναι φτωχός. Να μη βαρυγγωμάει και να μην τον βρί­ζει, λέγοντας λ.χ.: "Ανανδρε και δειλέ, τεμπέλη και ακαμάτη, ανάμελε και υπναρά! Ο τάδε, αν και κατα­γόταν από φτωχή οικογένεια, με πολλούς κόπους και κινδύνους έκανε μεγάλη περιουσία. Και να, η γυναί­κα του φοράει πανάκριβα ρούχα, κυκλοφορεί με αμά­ξι, έχει τόσους υπηρέτες, ενώ εγώ πήρα εσένα, που είσαι ζαρωμένος από τη φτώχεια και ζεις άσκοπα!". Δεν πρέπει η γυναίκα να λέει στον άνδρα της τέτοια λόγια. Το σώμα δεν εναντιώνεται στο κεφάλι, αλλά το υπακούει. Πώς, όμως, θα υποφέρει τη φτώχεια; Από που θα βρει παρηγοριά; Ας σκεφτεί τις φτωχότερες γυναίκες. Ας συλλογιστεί πόσες κοπέλες από καλές οικογένειες όχι μόνο τίποτα δεν πήραν από τους άνδρες τους, αλλά και ξόδεψαν τη δική τους περιου­σία γι' αυτούς. Ας αναλογιστεί τους κινδύνους από έναν τέτοιο πλούτο, και θα προτιμήσει τότε τη φτωχι­κή αλλά ήσυχη ζωή. Γενικά, αν αγαπάει τον άνδρα της, δεν θα ξεστομίσει ποτέ παράπονο ή προσβλητικό λόγο γι' αυτόν. Θα προτιμήσει να τον έχει κοντά της χωρίς πλούτη, παρά να είναι πλούσιος, και αυτή να ζει μέσα στην ανασφάλεια και τις ανησυχίες, που συνε­πάγονται οι επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Ούτε και ο άνδρας, όμως, ακούγοντας τα παράπο­να ή τις επικρίσεις της γυναίκας του, πρέπει να τη βρίζει ή να τη χτυπάει, επειδή έχει εξουσία πάνω της. Καλύτερα να τη συμβουλεύει και να τη νουθετεί ήρε­μα, χωρίς ποτέ να σηκώνει χέρι εναντίον της. Ας τη διδάσκει την ουράνια φιλοσοφία, τη χριστιανική, που είναι ο αληθινός πλούτος. Ας τη διδάσκει όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τα έργα, πως η φτώχεια δεν είναι καθόλου κακό. Ας τη διδάσκει να περιφρονεί τη δό­ξα και ν' αγαπά την ταπείνωση· και τότε εκείνη ούτε παράπονο θα έχει ούτε χρήματα θα επιθυμεί. Ας τη διδάσκει να μην αγαπάει τα χρυσά κοσμήματα και τα πολυτελή ρούχα και τα πολλά αρώματα, ούτε να θέλει για το σπίτι ακριβά έπιπλα και περιττά στολίδια. Όλα τούτα φανερώνουν ματαιόδοξο φρόνημα και κουφότητα. Και της ίδιας και του σπιτιού στολισμός ας είναι η κοσμιότητα και η σεμνότητα. Και η ίδια και το σπίτι ας μοσχοβολάνε το άρωμα της σωφροσύνης και της αρετής.




(Πηγή: Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Η χριστιανική συζυγία» του βιβλίου «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σελ. 125-126, 128-130, 131-132, 137-138)

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Νικόλαος Γύζης, Οικογένεια
Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη 
Αννόβερο Γερμανίας 
Έχετε σκεφθεί ποτέ ποιοι θα είναι οι αυριανοί επιστήμονες, οι αυριανοί κληρικοί, οι αυριανοί τεχνίτες, οι αυριανοί εργάτες; 
Εύκολη η απάντηση θα πείτε. Είναι λογικό να είναι τα σημερινά παιδιά. 
Όλοι μας όμως εκφράζουμε δυσαρέσκεια για την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία μας. 
Θα μπορέσουν άραγε τα σημερινά παιδιά, οι αυριανοί ενήλικες να κάνουν τη διαφορά, να αλλάξουν τα δεδομένα; 
Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως εξαρτάται από τα εφόδια που θα έχουν από την οικογένεια. Γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες ανάπτυξης του ανθρώπου είναι η οικογένεια. Μέσα σ’ αυτήν ο άνθρωπος αναπτύσσεται βιολογικά, κοινωνικά και πνευματικά. 
Βιολογικά γιατί μέσα στην οικογένεια ο άνθρωπος έχει τη βοήθεια εκείνη που του χρειάζεται για να αναπτυχθεί, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της ζωής του που δεν μπορεί από μόνος του να κάνει τίποτα. Σημαντική επίσης είναι η βιολογική προσφορά της οικογένειας και στις περιπτώσεις των ηλικιωμένων και των ανήμπορων. 
Μεγάλη είναι και η κοινωνική προσφορά της οικογένειας στα μέλη της. Μέσα στην οικογένεια αναπτύσσεται η κοινωνικότητα του ανθρώπου γιατί όλα είναι κοινά. Κατοικία, τροφή, χαρές, λύπες κ.ά. τα μοιράζονται τα μέλη της οικογένειας. Πέρα από την κοινωνικότητα καλλιεργείται και η συνεργασία για την αντιμετώπιση των κοινών αναγκών. 
Εκτός από βιολογικά και κοινωνικά, ο άνθρωπος μέσα στην οικογένεια καλλιεργείται και πνευματικά. Η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου μέσα στην οικογένεια αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την μετέπειτα πορεία του μέσα στην κοινωνία υπό οποιαδήποτε ιδιότητα. Όταν ο άνθρωπος στερείται πνευματικότητας και η κοινωνικότητά του είναι ρηχή, φαινομενική. Ο πνευματικός άνθρωπος πάνω απ’ όλα είναι ελεύθερος. Χαρακτηρίζεται από αγάπη και κατανόηση. Το ότι τα στοιχεία αυτά σπανίζουν στην εποχή μας, οφείλεται στο γεγονός ότι δυστυχώς και η οικογένεια περνάει κρίση. Δεν υπάρχει αλληλοσεβασμός στα μέλη της και κυρίως στον βασικό κορμό της που τον αποτελούν ο πατέρας και η μητέρα. 
Κατά τον Απόστολο Παύλο η οικογένεια αποτελεί την «κατ’ οίκον εκκλησία». 
Βάσει των όσων έχουν αναφερθεί έως εδώ, η οικογένεια αποτελεί την «ραχοκοκαλιά» της κοινωνίας. Η δε ελληνική οικογένεια χαρακτηρίζεται από τις παραδοσιακότερες ακόμα. Και λέμε ακόμα, διότι τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί και αυτή βασικούς μετασχηματισμούς. Με την βοήθεια κάποιων «θολοκουλτουριάρηδων» έχει αρχίσει να εξευρωπαΐζεται παίρνοντας μόνον τα κακά από την «προοδευμένη» ή «προοδευτική» ευρωπαϊκή οικογένεια όπως, σταδιακή κατάργηση του γάμου και η αντικατάστασή του με διάφορες μορφές συμβίωσης, εύκολα διαζύγια, υπογεννητικότητα κ.α. Είναι κάτι που ήδη έχουμε αρχίσει να το πληρώνουμε ακριβά! 
Η οικονομική κρίση έχει κάνει τους Έλληνες να συσπειρώνονται γύρω από την οικογένεια. Το κάνουν βέβαια περισσότερο, χρησιμοποιώντας την βιολογική προσφορά της. 
Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα, να ξεπηδήσει μιας νέας μορφής οικογένεια, στην οποία κάποια μέλη της θα εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα μέλη της και θα ζουν εις βάρος τους. Οι τεμπέληδες και οι ακαμάτηδες θα αξιώνουν να βοηθιούνται από τα εύπορα μέλη της οικογένειάς τους μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενείς τους. 
Γι’ αυτό θα πρέπει να ξανααναστήσουμε την παλιά παραδοσιακή, ελληνική οικογένεια καλλιεργώντας όλες τις πτυχές της. Αρκετές δοκιμές κάναμε με διάφορες «πολιτισμένες» συνταγές, που προσπάθησαν κατά καιρούς να μας επιβάλλουν ακόμα και νομοθετώντας τες. 
Τα προβλήματα των οικογενειών είναι λογικό να επηρεάζουν τα μέλη τους. Δεν μπορεί μια οικογένεια να είναι προβληματική και τα μέλη της να είναι φυσιολογικά. Και δυστυχώς, παγκοίνως ομολογείται ότι η σημερινή οικογένεια «χωλαίνει». Οπότε βάσει ποιων προδιαγραφών οι διάδοχοί μας θα μπορέσουν να είναι καλύτεροι από εμάς;

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Η συμπεριφορά των παιδιών μας επηρεάζεται και από τους πατεράδες;

Ίσως έχουμε την εντύπωση ότι, στις πολύ μικρές , βρεφικές ηλικίες των παιδιών, η συμπεριφορά του πατέρα δεν επηρεάζει αυτή του παιδιού και ότι το παιδί έχει ανάγκη από τον πατέρα του σε πιο μεγάλη ηλικία. Αυτή η αντίληψη είναι τελείως λανθασμένη. Η καλή θετική σχέση μεταξύ πατέρα και βρέφους από τον πρώτο μήνα της ζωής του παιδιού, επιτρέπει την εμφάνιση λιγότερων προβλημάτων συμπεριφοράς στα παιδιά στην ηλικία ενός έτους και ασφαλώς και αργότερα.
Το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δημοσίευσε στην Επιθεώρηση Παιδοψυχολογίας και Ψυχιατρικής, τα αποτελέσματα έρευνάς του, σύμφωνα με τα οποία αποδεικνύεται η θετική επίδραση του πατέρα, σε τόσο μικρά παιδιά.
Ο Πολ Ραμσαντάνι επικεφαλής της έρευνας τονίζει ότι τα παιδιά των οποίων οι πατέρες είχαν περισσότερη επαφή μαζί τους εμφάνιζαν λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς. Αντίθετα τα παιδιά των οποίων οι πατέρες τους ήταν στον «κόσμο» τους, απόμακροι, χαμένοι στην δουλειά και στις σκέψεις του και δεν αφιέρωναν χρόνο για τα παιδιά τους, παρουσίασαν αρκετά προβλήματα συμπεριφοράς.

Οι ερευνητές απευθύνθηκαν σε δυο βρετανικά μαιευτήρια και ερωτήθηκαν 192 οικογένειες για την συμπεριφορά των παιδιών, όταν ήταν τριών μηνών και μετά στην ηλικία του ενός έτους. Στη συνέχεια διαχώρισαν την προβληματική συμπεριφορά των παιδιών σε τρεις κατηγορίες : αντιδραστικά, επιθετικά και υπερκινητικά.
Η επίδραση του πατέρα στα αγόρια ήταν σαφώς πολύ πιο σημαντική από ότι στα κορίτσια. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι τα αγόρια από πολύ μικρή ηλικία είναι πιο επιδεκτικά στο να επηρεαστούν από τον πατέρα τους.

Ο Πολ Ραμσαντάνι είναι επιφυλακτικός, γιατί ο μηχανισμός αυτός δεν έχει ακόμη εξηγηθεί. Μπορεί να οφείλεται στην κακή σχέση του ζευγαριού, ή να δείχνει μία γενική έλλειψη επίβλεψης ή φροντίδας, στην οποία το παιδί αντιδρά με μία διαταραγμένη συμπεριφορά.

Μην ξεχνάμε βέβαια, ότι μέχρι τώρα, η πλειοψηφία των ερευνών αφορούσαν κυρίως το ρόλο των μητέρων κατά την πολύ μικρή παιδική ηλικία.

Αναμφισβήτητα όμως, τα αποτελέσματα όλο και περισσοτέρων ερευνών αποδεικνύουν ότι η θετική παρέμβαση και των δύο γονιών από νωρίς έχει θετική επίδραση στην ανάπτυξη και την συμπεριφορά του παιδιού.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ



Τοῦ π. Γ. Δορμπαράκη

.              «Ὁ Γαλακτίων καὶ ἡ Ἐπιστήμη ἔζησαν ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Δεκίου καὶ τῆς ἡγεμονίας τοῦ Σεκούνδου. Καὶ ὁ μὲν Γαλακτίων ἦταν υἱὸς τοῦ Κλειτοφῶντος καὶ τῆς Λευκίππης, Ἑλλήνων (δηλαδὴ εἰδωλολατρῶν) καὶ τῶν δύο, οἱ ὁποῖοι κατηχήθηκαν στὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ κάποιο μοναχὸ ὀνόματι Ὀνούφριο καὶ δέχτηκαν τὸ ἅγιο βάπτισμα. Ἡ δὲ Ἐπιστήμη καὶ αὐτὴ εἶχε γονεῖς Ἕλληνες, κι ὅταν παντρεύτηκε τὸν Γαλακτίωνα, βαπτίστηκε κι ἡ ἴδια χριστιανή. Ἀποφάσισαν ἀπὸ κοινοῦ νὰ διατηρήσουν τὴν παρθενία τους καὶ νὰ ζήσουν μὲ πλήρη ἀφιέρωση στὸν Θεό. Πράγματι, ἀκολούθησαν κάθε σκληραγωγία καὶ ἀσκητικὴ κακοπάθεια, ἐνῶ ἔπειτα συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Οὖρσο. Κι ἀφοῦ ρωτήθηκαν γιὰ τὴν πίστη τους καὶ ὁμολόγησαν τὸν Χριστό, τοὺς κτύπησαν μὲ σφοδρότητα καὶ τρύπησαν τὰ νύχια τους μὲ μυτερὰ καλάμια. Στὴ συνέχεια ἀκρωτηρίασαν μὲ μαχαίρι τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τους καὶ τέλος τοὺς ἔκοψαν τὰ κεφάλια. Κι ὁ μὲν ἅγιος Γαλακτίων ἦταν τότε τριάντα ἐτῶν, ἡ δὲ ἁγία Ἐπιστήμη δέκα ἕξι».
.              Σύζυγοι καὶ μοναχοὶ ταυτόχρονα οἱ ἅγιοι σήμερα, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν σ’  ἐκείνην τὴν  ὁμάδα τῶν χριστιανῶν ποὺ ἀκολούθησαν τὸν λεγόμενο λευκὸ γάμο: ἐνῶ εἶναι σύζυγοι δὲν ἔχουν σαρκικὲς σχέσεις. Ὁ ὑμνογράφος μάλιστα μὲ μία πολὺ ὄμορφη φράση – κι ὄχι μόνο μὲ αὐτὴν –  ἐκφράζει τὴ διπλὴ αὐτὴ παράδοξη σχέση τους: Οἱ ἅγιοι ἀποτελοῦν «κλέος συζυγίας, ἀζύγων μέγα θαῦμα». Οἱ ἅγιοι εἶναι ἡ δόξα τῆς συζυγίας, ἀλλὰ καὶ τὸ μέγα θαῦμα τῶν μοναχῶν. Δὲν προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τὸν λευκὸ γάμο ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση. Ὁ λευκὸς γάμος ἀποτελεῖ ἐπιλογὴ ὁρισμένων συζύγων, οἱ ὁποῖοι ἐκτιμώντας τὶς δυνάμεις τους καὶ τὴν ὅλη σκοποθεσία τῆς ζωῆς τους ἀποφασίζουν ὅτι ἡ διατήρηση τῆς παρθενίας τους, ἔστω καὶ μέσα στὸν γάμο, συνιστᾶ ἐπιλογὴ ποὺ διευκολύνει τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους. Τὸ σημειώνει ὁ ὑμνογράφος: «Ἄμφω τὰ συμφέροντα συμφρονήσαντες». Συμβαίνει κάτι παρόμοιο ἴσως μὲ τὸ χάρισμα τῆς σαλότητας. Ἐνῶ εἶναι χάρισμα ἐκ Θεοῦ, δὲν προτείνεται ὡς δρόμος ζωῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας. Κι αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δείχνει πόσο ἡ Ἐκκλησία πορεύεται προσγειωμένα καὶ μὲ συμπάθεια πρὸς τοὺς πιστούς: κάθε φορὰ τονίζει τὸν μέσο δρόμο, χωρὶς ὅμως νὰ ἀποκλείει γιὰ ὅσους τὸ ἐπιθυμοῦν, κάτι διαφορετικὸ ὡς ὑπέρβαση. Διότι τὸ ζητούμενο ἀπὸ Ἐκείνην εἶναι ὄχι ὁ δρόμος, ὁ ὅποιος δρόμος, ἀλλὰ ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ συνιστᾶ τὸν σκοπὸ καὶ δὲν πολυεπεμβαίνει στὰ μέσα πρὸς κατάκτηση τοῦ σκοποῦ.
.              Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ λευκὸς γάμος κάποιων ἐγγάμων ἁγίων της Ἐκκλησίας δὲν ἀποτελεῖ κριτικὴ κατὰ τοῦ εὐλογημένου γάμου τῶν ὑπολοίπων πιστῶν. Τοῦτο θὰ συνιστοῦσε βλασφημία, ποὺ θὰ ἀναιροῦσε τὸ ἴδιο τὸ μυστήριο τοῦ γάμου, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ψυχοσωματικὴ σχέση τῶν συζύγων λειτουργεῖ ὡς εἰκόνα τῆς σχέσης τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία. «Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστι, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν».  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἄλλωστε ἦταν Ἐκεῖνος ποὺ μὲ τὴν παρουσία Του στὸν γάμο τῆς Κανᾶ εὐλόγησε τὴν κανονικότητα τοῦ γάμου καὶ μίλησε γιὰ τὸ εἶδος αὐτῆς τῆς σχέσεως, συμπεραίνοντας ὅτι «οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ μία σάρξ». Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα συζεύγνυνται, ἑνώνονται ἔτσι, ποὺ ἀποτελοῦν τὸν ἕνα ἄνθρωπο, μὲ προσανατολισμὸ πρὸς τὸν Χριστό, κάτι ποὺ σημαίνει ὅτι οἱ σχέσεις πιὰ τοῦ ζευγαριοῦ, ψυχικὲς καὶ σωματικές,  ἀνάγονται πέρα ἀπὸ τὸ ἁπλὸ ὁριζόντιο ἐπίπεδο σὲ ἐπίπεδο πνευματικό.
.              Παρ’  ὅλα αὐτά! Ἡ συζυγία τοῦ ἁγίου ζεύγους Γαλακτίωνος καὶ Ἐπιστήμης λειτουργεῖ παραδειγματικὰ καὶ γιὰ ἐγγάμους καὶ γιὰ μοναχούς. Πῶς; Μὲ τὸ νὰ βλέπει κανεὶς τὸν μεγάλο πόθο ποὺ εἶχαν γιὰ τὸν Χριστό, τέτοιον ποὺ τοὺς ἔκανε νὰ ἀρνοῦνται τὰ θέλγητρα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ νὰ ἑνώνονται μὲ τὸν σύνδεσμο τοῦ ἁγίου Πνεύματος. «Τῷ θείῳ πόθῳ τοῦ Χριστοῦ ἀρνησάμενοι κόσμον, συνεδέθητε μᾶλλον τῷ Πνεύματι, Ἀθληταί». Ἡ πνευματικὴ σύνδεσή τους ἦταν ἐκείνη ποὺ συνιστοῦσε τὸ ὅραμά τους καὶ τοὺς ἔδινε τὴν δύναμη νὰ προχωρήσουν καὶ μέσα στὰ μαρτύρια. Οἱ στίχοι τοῦ συναξαριοῦ τους εἶναι ἀποκαλυπτικοί: «ἀσυνδυάστους συζύγους κτείνει ξίφος, τὴν ψυχικὴν σύζευξιν ἠγαπηκότας». Τὸ ξίφος σκότωσε τοὺς παρθένους συζύγους, διότι ἀγάπησαν τὴν ψυχικὴ σύζευξή τους. Κι ἀλλοῦ: «Τῆς ἁγνείας μὲν τῷ πόθῳ καὶ ἀσκήσεως, στέργετε τὴν διάστασιν· ἐν ὁμονοίᾳ δὲ ψυχῆς διὰ πίστεως στερρᾶς συνδούμενοι πρὸς ἀθλητικὰς αὖθις ἠνώθητε λαβάς, ὁσιομάρτυρες». (Ἐπιθυμήσατε τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὶς σαρκικὲς σχέσεις λόγω τοῦ πόθου τῆς ἁγνότητας καὶ τῆς ἀσκήσεως. Ἑνωμένοι ὅμως μὲ στέρεη πίστη καὶ μονοιασμένοι στὴν ψυχὴ ἐνωθήκατε πάλι γιὰ τοὺς ἀθλητικοὺς ἀγῶνες, ὁσιομάρτυρες). Αὐτὸ εἶναι τὸ ὅραμα ὅλων τῶν πιστῶν: νὰ εἴμαστε μονοιασμένοι μεταξύ μας, κάτι ποὺ εἶναι κυρίως θέμα τῆς ψυχῆς καὶ λιγότερο τοῦ σώματος. Αὐτὸ συνιστᾶ τὴν προϋπόθεση γιὰ νὰ ἔχουμε ὁμόνοια καὶ μὲ τὸν Κύριο. Καὶ στοὺς ἐγγάμους: ἡ ὁμόνοια τῶν σωμάτων, οἱ σαρκικὲς σχέσεις, πρέπει νὰ ὁδηγοῦν στὴν ὁμόνοια τῶν ψυχῶν. Τὸ ξαναλέμε. Ὅλα λειτουργοῦν ἀναγωγικά: μὲ τὴν ἑνότητά μας νὰ ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεό μας.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Μετράνε 87 χρόνια γάμου!


Είναι το μοναδικό ζευγάρι αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο όπου ο γάμος του κρατάει 87 ολόκληρα χρόνια, και είναι, μάλιστα πολύ ευτυχισμένος. Ο 107χρονος Karam και η 100χρονη Karim έχουν 8 παιδιά και 28 εγγόνια, ενώ ζουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι στην Ινδία. Σε μια εποχή που λίγοι γάμοι αντέχουν στο χρόνο το ευτυχισμένο ζευγάρι μπορεί να γιορτάζει με υπερηφάνεια τη μακροζωΐα του γάμου του, κερδίζοντας, μάλιστα επάξια μια θέση στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Όσο για το μυστικό τους; «Μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, περνάμε πολύ χρόνο μαζί και γελάμε όσο περισσότερο μπορούμε. Αν και πάντα υπάρχουν δυσκολίες, η κατανόηση είναι πολύ σημαντικό πράγμα στη σχέση μας. Μου αρκεί το χαμόγελό της», λέει ο Karam και εκείνη αμέσως συμπληρώνει: «Το γέλιο του είναι ό,τι πρέπει για να μου φτιάξει τη διάθεση!»
perierga.gr - Μετράνε 87 χρόνια γάμου!
Η οικογένεια φροντίζει να περνά πολλές ώρες μαζί και προσπαθεί με κάθε τρόπο να διατηρεί τη «φλόγα» άσβεστη, όχι μόνο όσον αφορά στο μακροχρόνιο γάμο τους αλλά και σε όσα τους ενώνουν για να μπορούν να είναι σήμερα μαζί τόσα πολλά χρόνια. «Θέλω να της δίνω αξία, να την παινεύω και να καταλαβαίνει ότι είναι πολύ σημαντική για μένα. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσουμε ακόμη αλλά αν μπορούσα θα ήθελα να είμαι μαζί της άλλα τόσα χρόνια», λέει ο Karam και εκείνη απαντά ξανά: «Κάθε μέρα λέμε και κάνουμε πράγματα σαν να είναι η τελευταία φορά. Πρέπει να λέμε «σ’ αγαπώ» στους ανθρώπους που νοιαζόμαστε γιατί μπορεί την επόμενη μέρα να είναι πολύ αργά!»…
perierga.gr - Μετράνε 87 χρόνια γάμου!

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Το νόημα της ζωής σε πέντε φράσεις

Perierga.gr - Το νόημα της ζωής σε πέντε φράσεις
H Bronnie Ware είχε μια δίψα για τη ζωή από τη στιγμή που γεννήθηκε. Σαν παιδί, ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας καθώς είχε αποκτήσει μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή.
Η επαγγελματική της ζωή ανάστατη, νομαδική, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από καλλιεργητής λαχανικών στη Μέση Ανατολή, μπαργούμαν σε τροπικά νησιά…διευθύντρια τράπεζας.
Η Bronnie δεν φοβήθηκε ποτέ τις αλλαγές, βρήκε το δρόμο της αυτόν της φιλοσοφίας όπου κάθε άνθρωπος εάν κάνει ευχάριστα πράγματα τότε βρίσκει την πραγματική γαλήνη μέσα του, όπως λέει η ίδια.
Παραμένει ευγενής χωρίς να χάνει την πίστη της προς τον συνάνθρωπο μοιράζοντας τις εμπειρίες της μαζί μας.
Για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε οίκους ευγηρίας. Ήταν ο τελευταίος σταθμός των ανθρώπων λίγο πριν το θάνατο. Όπως λέει μοιραζόταν πολλά μαζί τους τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής τους.
Η Bronnie θεωρεί ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Αρνητικά συναισθήματα κυριεύουν το περισσότερο κόσμο φόβος, θυμός, τύψεις ωστόσο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη γαλήνη λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Συνομιλώντας μαζί τους πέντε είναι τα κύρια πράγματα για τα οποία λυπόντουσαν και μας τα παρουσιάζει.
1. Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν
Αυτό το λένε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει και κοιτούν στο παρελθόν είναι εύκολο να δουν πόσα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκπλήρωσαν ούτε τα μισά από όσο είχαν ονειρευτεί.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσπαθήσετε να εκπληρώσετε μερικά από τα όνειρά σας στην πορεία. Από τη στιγμή που αρρωστήσεις είναι πολύ αργά. Η υγεία φέρνει μια ελευθερία που πολύ λίγοι συνειδητοποιούν, έως ότου έρθει ο καιρός και δεν την χάνουν.
2. Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά
Αυτό το λένε κυρίως άνδρες ασθενείς. Είναι όλοι αυτοί που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους, δεν κατάφεραν να τα πάρουν μια αγκαλιά, να τα μεγαλώσουν, να χαρούν την εφηβεία τους. Είναι όλοι αυτοί που δεν έψαξαν αγάπη από το σύντροφό τους.
Η Bronnie από την πλευρά της μας συμβουλεύει να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας κάνοντας συνειδητές επιλογές στην πορεία. Δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και πιο ανοικτοί σε νέες ευκαιρίες.
3. Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου
Πολλοί άνθρωποι δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους, προκειμένου να διατηρήσουν ισορροπίες με τους άλλους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε μέτριοι ως οντότητες. Υπάρχουν πολλές ασθένειες που σχετίζονται με την πικρία και τη δυσαρέσκεια.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Ωστόσο όταν αλλάζετε τον τρόπο επικοινωνίας μιλώντας ειλικρινά, θα θέσετε τις σχέσεις σε ένα εντελώς νέο και υγιές επίπεδο.
4. Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου
Συχνά δεν συνειδητοποιούμε τα πραγματικά οφέλη της φιλίας. Ο πολυάσχολος τρόπος ζωής φθείρει τη φιλία. Αυτό όμως που μένει στο τέλος είναι αυτό γι’ αυτό διαφυλάξετε την ως κόρη οφθαλμού.
5. Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος
Πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί μέχρι το τέλος της ζωής τους ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν μείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Ο φόβος της αλλαγής τους έκανε να προσποιούνται ακόμα και στον ίδιο τους το εαυτό.